ΠΕΡΙ ΑΡΙΘΜΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΑΣ

_Τίς  σοφότερος μεταξύ των όντων;
_ Αριθμός εστί! 

Τα λόγια αυτά προέρχονται από την αδελφότητα των Πυθαγορείων.  Το τι ακριβώς θέλουν να πουν δεν είναι εύκολο να το καταλάβουμε…  Ωστόσο, είτε συμφωνήσει κανείς, είτε διαφωνήσει, είτε περιγελάσει μια δήλωση σαν κι' αυτή, ένα πράγμα γίνεται σαφές: ότι απ' τους αρχαίους καιρούς η έννοια του Αριθμού κατείχε εξέχουσα θέση στη σκέψη και τη φιλοσοφία των ανθρώπων και ιδιαίτερα των μυημένων.  Φαίνεται πως με τους αριθμούς, μπορούμε να εκφράσουμε συνοπτικά και συμβολικά πολύ βαθιές έννοιες.  Ο κάθε αριθμός έχει τη δική του δύναμη και περικλείει, σαν ολοκληρωμένο σύμβολο, το δικό του ιδιαίτερο νόημα.  Κυρίως δε, οι αριθμοί από το ένα έως το δέκα κατέχουν εξέχουσα θέση στις δοξασίες όλων των λαών.  Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν τους αριθμούς από το 1 ως το 10 τις αρχέγονες δυνάμεις οι οποίες αποτελούσαν τη βάση όλων των πιθανών αριθμών.  Στη συνέχεια του παρόντος πίνακα, θα προσπαθήσω να αναλύσω τα αντικείμενα που συνθέτουν το διάκοσμο της Στοάς, σε σχέση με τους αριθμούς που αυτά εκφράζουν…  Επίσης θα δούμε τη σχέση που έχουν οι αριθμοί με τα γράμματα…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το αλφάβητο.  Τα γράμματα έχουν πολύ στενή σχέση με τους αριθμούς.  Ας θυμηθούμε άλλωστε ότι στην αρχαιότητα αριθμούσαν όχι με ψηφία αλλά με τα είκοσι επτά γράμματα που είχε το αλφάβητο.  Έτσι, αφού κάθε γράμμα είχε και μια αντίστοιχη αριθμητική αξία, η κάθε λέξη μπορούσε να αναχθεί τελικά σε έναν αριθμό.  Το γεγονός αυτός αποτελούσε τη βάση της Αριθμοσοφίας, μιας πολύπλοκης μυστικής επιστήμης που έχαιρε πολύ μεγάλης εκτίμησης στους μύστες όλων των λαών.  Σήμερα δεν θα επεκταθώ σε αυτό το θέμα, αλλά επιγραμματικά μόνον θα αναφέρω τους τρόπους, με τους οποίους γινόταν από τους Αριθμόσοφους η αντιστοίχηση Λέξης – Αριθμού.  Οι βασικές τεχνικές που χρησιμοποιούσαν ήταν τέσσερις:

Ο πιο απλός τρόπος αριθμητικής ανάλυσης μιας λέξης είναι με το μέτρημα των γραμμάτων της.  Η προσέγγιση αυτή εμφανίζεται συχνά στους ελληνικούς μαγικούς παπύρους, όπου μαγικά ονόματα ή λέξεις θεωρούνται για παράδειγμα  όσα έχουν επτά γράμματα, τον αριθμό των πλανητών (παλιά χρησιμοποιούσαν μόνον τους 7 πλανήτες)… 

Ένας άλλος τρόπος αριθμητικής ανάλυσης είναι η Ισοψηφία ή Γκεμάτρια:  η πρόσθεση δηλαδή της αριθμητικής τιμής των γραμμάτων σε μια λέξη (ή και σε μια φράση πολλές φορές) για να προκύψει μια τελική αριθμητική τιμή.  Ο αριθμός αποτελεί τη σφραγίδα της λέξης και μας αποκαλύπτει τις πραγματικές της ιδιότητες.

Η Αριθμολογία, έπειτα είναι η ερμηνεία των αριθμών με βάση την πρωταρχική δεκάδα.  Οι λέξεις και τα γράμματα με διάφορες μεθόδους ανάγονται σε αριθμούς της πρωταρχικής δεκάδας και μετά ακολουθούν φιλοσοφικοί συσχετισμοί κι αντιστοιχίες.  Η Αριθμολογία ήταν πολύ αγαπητή στους Πυθαγόρειους.

Μια τέταρτη τέλος δημοφιλής μέθοδος ανάλυσης ήταν η «Νοτάρικον», λέξη που υποδηλώνει συντόμευση ή ακροστιχίδα.  Σύμφωνα με τη «Νοτάρικον» η αριθμητική αξία μιας λέξης προερχόταν από το πρώτο μόνο γράμμα της, ή απ’ το πρώτο και το τελευταίο μαζί.

Ακολούθως θα εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς αριθμούς.  Η μονάδα είναι ο πρώτος από αυτούς.  Είναι ο αριθμός που έχει συνδεθεί με το Δημιουργό.  Το ένα είναι ο πιο απλός αριθμός και ταυτόχρονα ο πιο πολύπλοκος.  Ανέκαθεν οι μύστες δίδασκαν: όλα είναι Ένα.  Η ερμηνεία ωστόσο αυτής της ρήσης είναι ένα δύσκολο Κοάν που περιμένει τον καθένα από εμάς να το ανακαλύψει από μόνος του.  Μέσα στη Στοά τα περισσότερα σύμβολα εμφανίζονται σε πολλαπλότητες: σε ζεύγη, σε τριάδες κλπ.  Υπάρχει όμως μόνο ένας Πανεπότης Οφθαλμός.  Επίσης εάν διαβάσουμε προσεκτικά το τυπικό του βαθμού του Μαθητού θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχει σε αυτό μια και μοναδική ερώτηση που παραμένει δίχως απάντηση!  Ποια είναι αυτή?  Όταν ο Σεβ ερωτά: «Αδ:. Β’ Επ:., πως δυνάμεθα να εύρωμεν το Φως αυτό, περί του οποίου ωμίλησεν ο Αδ:. Α’ Επ:., και ποία η ωφέλειά του;»  Ο δεύτερος επόπτης δεν δίδει πουθενά απάντηση περί της ωφελείας αυτού… 

Ας έρθουμε τώρα στον αριθμό 2 που είναι πολύ σημαντικός.  Είναι ο αριθμός που παράγει ουσιαστικά κι όλους τους άλλους.  Όσο η μονάδα είναι μόνη της, αδιαίρετη, φαινομενικά δεν γίνεται τίποτα.  Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης.  Όλα εμπεριέχονται σε τέλεια αρμονία μέσα σ' αυτή τη μονάδα.  Όταν όμως αυτή η μονάδα κατοπτρισθεί έχουμε την εμφάνιση της δυάδας.  Όλα πλέον γίνονται δυαδικά... κι όπως ξέρουμε το μυαλό μας αυτή τη στιγμή λειτουργεί καθαρά δυαδικά - παγιδευμένο ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέτων.  Κι εδώ εισέρχεται μια φοβερά σημαντική έννοια που κυβερνά τη ζωή μας: Ο ΧΡΟΝΟΣ!  Όσο υπάρχει μόνον η αδιαίρετη μονάς δεν υπάρχει χρόνος.  Όταν όμως εμφανισθεί και ο αριθμός 2... τότε αυτόματα προκύπτει ένα καλά ορισμένο μέτρο διαφοροποίησης: είναι η διαφορά ανάμεσα στο 1 και το 2!  Αυτή η διαφορά αποτελεί (ανάμεσα στα άλλα) και τη στοιχειώδη χρονική μονάδα.  Η εισβολή της οντότητας του χρόνου στο σύστημά μας έχει πολλές συνέπειες που πάνω τους πρέπει να διαλογιστούμε.  

Μέσα στις στοές μας ο αριθμός 2 εμφανίζεται συνεχώς.  Ο ναός ξεκινά απ’ το σημείο όπου βρίσκονται οι δύο στήλες B και J.  Οι δύο αυτές στήλες χρησιμοποιούνταν σε πάρα πολλές παραδόσεις.  Στα Αιγυπτιακά μυστήρια ήταν βαμμένες η μία λευκή κι άλλη μαύρη.  Το αντιθετικό ζεύγος άσπρο – μαύρο αποτελεί πανάρχαιο σύμβολο και μέσα στη στοά αναπαρίσταται με το μωσαϊκό δάπεδο.  Ισοδύναμα της ιδέας του μωσαϊκού δαπέδου, συναντάμε στις παραδόσεις όλου του κόσμου.  Στην Κινέζικη παράδοση έχουν το Γιν και το Γιανγ, όπου το Γιν είναι το μαύρο, το θηλυκό, το παθητικό κ.λ.π. και το Γιανγ είναι το λευκό, το αρσενικό το ενεργητικό κ.ο.κ.  Και πάντα θα υπάρχει και λίγο Γιν μέσα στο Γιανγ, καθώς και λίγο Γιανκ μέσα στο Γιν.  Στην Ινδική παράδοση αναφέρεται ότι ο νεομυημένος έπρεπε να καθίσει σε προβιά που είχε μαύρο και άσπρο τρίχωμα, συμβολίζοντας αντίστοιχα το ανεκδήλωτο και το εκδηλωμένο.  Ο ίδιος συμβολισμός απαντάται και στους δύο Δαδοφόρους των Ιρανικών Μυστηρίων κ.λ.π.

Ο αδ:. J. Boucher στο βιβλίο του "La symbolique  Masonique" γράφει: "Το μωσαϊκό δάπεδο αποτελεί συγχρόνως την εικόνα του σώματος και του πνεύματος ενωμένων, αλλά όχι συγχεομένων.  Σκοτάδι και φως είναι συνδεδεμένα στο μωσαϊκό δάπεδο.  Συμπλέκονται αν λάβει κανείς υπόψη του τις γραμμές των πλακών.  Οι γραμμές όμως που χωρίζουν τη μια σειρά από την άλλη σχηματίζουν μια ευθεία οδό που έχει το λευκό και το μαύρο, πότε δεξιά και πότε αριστερά.  Οι γραμμές αυτές είναι η οδός του μυημένου που δεν πρέπει να απορρίπτει τη συνηθισμένη ηθική αλλά να υψώνεται πάνω απ' αυτήν.  Ο δρόμος αυτός, οι γραμμές, δεν διακρίνεται από τους βέβηλους.  Αυτοί διακρίνουν μόνο τις μαύρες και τις λευκές πλάκες και ακολουθούν την πλατειά οδό, την εξωτερική, διερχόμενοι διαδοχικά από το άσπρο στο μαύρο κι από το μαύρο στο άσπρο.  Ο μυημένος αντίθετα, ακολουθεί τη στενή εσωτερική οδό - την ως κόψη ξυραφιού - και διέρχεται μεταξύ των άσπρων και μαύρων πλακών που εμποδίζουν την πορεία του."

Ο νους είναι δυαδικός και όλα τα διαδικάζει με αυτόν τον τρόπο.  Έτσι όταν αναφερόμαστε σε κάτι όμορφο εννοούμε ότι δεν είναι άσχημο, όταν λέμε ότι κάτι είναι καλό εννοούμε ότι δεν είναι κακό.  Σε κάθε περίπτωση δηλαδή είμαστε είτε στη μια πλευρά είτε στην άλλη -μαύρα ή άσπρα τετράγωνα- και αυτή είναι η ζωή του συνηθισμένου ανθρώπου.  Γι’ αυτό άλλωστε, κάποιοι αναφέρουν πως το 2 είναι ο αριθμός του Διαβόλου, του άρχοντα της πλάνης.  Αν δούμε όμως τις δύο  θέσεις από μια Τρίτη, που σημαίνει ότι δεν ταυτιζόμαστε με καμιά απ' τις δύο, τότε ερχόμαστε στην κατανόηση χωρίς να εγκλωβιζόμαστε σε κάποια από τις δύο θέσεις.  Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το καθετί είναι όπως ένα νόμισμα με δύο όψεις.  Κάποιοι περπατούν στο ένα επίπεδο του νομίσματος… κάποιοι περπατούν στο άλλο… και κάποιοι λίγοι βαδίζουν στην κόψη του… Μόνο όταν βλέπουμε και τις δυο όψεις χωρίς να στεκόμαστε σε καμιά απ' αυτές καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που εξετάζουμε και γνωρίζουμε την αλήθεια.  Αυτό ακριβώς σημαίνει η ευθεία κίνηση των Τεκτόνων στο μωσαϊκό δάπεδο, πάνω στη γραμμή που σχηματίζεται ανάμεσα στα λευκά και στα μαύρα τετράγωνα, που είναι η οδός του μυημένου ανάμεσα στα ζεύγη των αντιθέσεων.

Δεν αρκεί όμως απλά να βαδίζουμε σε αυτό το στενό μονοπάτι, πρέπει να το περπατάμε και με την ορθή φορά.  Καθώς βαδίζουμε οφείλουμε να φροντίζουμε ώστε ο Ιερός Τάπητας να ρίχνει το λαμπερό φως του στη δεξιά μας πάντα πλευρά.  Και μιας και ανέφερα τούτο το φοβερό σύμβολο με την πανίσχυρη ακτινοβολία, ας πούμε δύο ιστορικά σχόλια γι’ αυτό.  Η ανάπτυξη του Ιερού τάπητα κατά το επίσημο άνοιγμα των εργασιών, ανέκαθεν αποτελούσε ιεροτελεστία και μια καθαρά μυητική πράξη.  Στις αγγλικές στοές του 18ου αιώνα μάλιστα, δεν υπήρχε ο τάπητας αλλά ο Πίνακας Χαράξεως όπως παλιότερα λεγόταν, ο οποίος σχεδιαζόταν από τους μαθητές με κιμωλία στο έδαφος πριν από κάθε συνεδρία και σβηνόταν μετά το κλείσιμο των εργασιών.  Αργότερα κατέληξαν στην απόφαση να ζωγραφίζουν τον εν λόγω πίνακα μόνιμα σε ύφασμα και απλά να τον αναπτύσσουν κατά το άνοιγμα των εργασιών και να τον διπλώνουν με το κλείσιμο.  Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι η θέση στην οποία τοποθετούμε τον Ιερό Τάπητα.  Αν προσέξουμε θα δούμε ότι βρίσκεται ακριβώς στη μέση του ναού!  Στο σημείο εκείνο δηλαδή όπου τέμνονται ο οριζόντιος και ο κάθετος άξονας της στοάς.  Αναλογικά ας θυμηθούμε εδώ το σημείο όπου τοποθετείται κανονικά στις εκκλησίες η κολυμπήθρα κατά τις βαπτίσεις.  Οι ιερείς που προσέχουν το τυπικό, τοποθετούν πάντα την κολυμπήθρα ακριβώς κάτω από τον κεντρικό θόλο, που είναι κι εκεί το σημείο τομής των δύο κάθετων αξόνων της εκκλησίας.

Συνεχίζοντας την αναζήτησή μας φτάνουμε στον αριθμό τρία.  Δε θέλω να επεκταθώ επάνω σε αυτόν τον αριθμό γιατί είναι τόσο πολυζυζητημένος, ώστε θα γίνω κουραστικός. Τον συναντάμε παντού, μέσα και έξω από τη στοά.  Καλύτερα να κάνει ο καθένας τους δικούς του αποσυμβολισμούς και σίγουρα θα προκύψει πληθώρα σκέψεων.

Ας δούμε τώρα τις προεκτάσεις ενός κατ’ εξοχήν συμβολικού αριθμού, ο οποίος κατέχει περίοπτη θέση στην Αριθμοσοφία.  Πρόκειται για τον αριθμό Τέσσερα.  Ο ρόλος του αριθμού αυτού, είναι φανερός στη φύση και είχε επισημανθεί από την αρχαιότητα.  Το έτος διαιρείται σε 4 εποχές, 4 είναι τα σημεία του ορίζοντα, 4 είναι οι φάσεις της Σελήνης, ενώ 4 ήταν και τα στοιχεία της φύσης όπως τα έβλεπαν οι αρχαίοι Έλληνες (και όχι μόνο): Γη, Νερό, Αέρας και Φωτιά.

Ο αριθμός τέσσερα είναι τόσο σημαντικός που αν προσέξουμε λίγο θα δούμε πως η λέξη "Θεός" σε όλες σχεδόν τις γλώσσες, γράφεται με 4 γράμματα: Θεός στα Ελληνικά, Dieu στα γαλλικά, Dios στα Ισπανικά, Gott στα Γερμανικά (Το Αγγλικό God προήλθε από σύντμηση της Γερμανικής λέξης), και ο κατάλογος συνεχίζεται.  Ενδιαφέρον είναι ότι και στα Εβραϊκά συναντάμε το περίφημο τετραγράμματον: τα 4 γράμματα που συνιστούν το απρόφερτο όνομα του Θεού.  Η λέξη "Ιεχωβάς" αποτελεί μια εσφαλμένη προσπάθεια μετάφρασης του τετραγράμματον.  Σύμφωνα με την παράδοση κανείς δεν μπορεί κι ούτε ξέρει να προφέρει αυτή τη λέξη, αφού κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε  με τη Θέωση.

Στο σημείο αυτό να σχολιάσουμε πως τα τελευταία χρόνια, η σύγχρονη επιστήμη, μέσω της παρατήρησης της φύσης, έχει αναπτύξει μοντέρνες θεωρίες όπως η Θεωρία του Χάους ή αυτή των Fractals (που τόσο αρμονικά συνδυάζονται μεταξύ τους), προσπαθώντας να κατανοήσει το «ακατανόητο».  Μια τέτοια μελέτη δείχνει ότι οι βιολογικοί οργανισμοί και η ανάπτυξή τους βασίζεται κατά πολύ στον αριθμό 4.

Όπως είδαμε τώρα, τέσσερα είναι και τα στοιχεία που αποτελούν τον κόσμο μας: Γη, νερό φωτιά και αέρας.  Ο αριθμός τέσσερα όμως συνδέεται στενά με τον αριθμό πέντε.  Γιατί τα τέσσερα στοιχεία χρειάζονται ένα πέμπτο, ισχυρότερο, για να τα διευθύνει και να τα κυβερνήσει!  Ποίο είναι λοιπόν το 5ο στοιχείο?  Ας ανατρέξουμε λίγο στον Πλάτωνα:  Στη φύση υπάρχουν μόνο πέντε "κανονικά" στερεά. Με τη λέξη κανονικά χαρακτηρίζουμε στην Ευκλείδειο γεωμετρία εκείνα τα στερεά σχήματα, στα οποία όλες οι επιφάνειές τους είναι πολύγωνα με ίσες πλευρές, ίσες γωνίες και ίσο εμβαδόν.  Τέτοια λοιπόν κανονικά στερεά είναι μόνον η Πυραμίδα (4-άεδρο), ο κύβος (6-άεδρο), το οκτάεδρο, το δωδεκάεδρο και το εικοσάεδρο.  Αυτά είναι λοιπόν τα 5 πλατωνικά στερεά.  Από την αρχαία εποχή σε καθένα από αυτά είχαν αντιστοιχίσει ένα στοιχείο κι ένα αντίστοιχο χρώμα: Στην πυραμίδα, τη φωτιά και το κόκκινο.  Στον κύβο τη γη και το μαύρο.  Στο οκτάεδρο, τον αέρα και το κίτρινο.  Στο εικοσάεδρο, το νερό και το μπλε... και στο δωδεκάεδρο? Στο δωδεκάεδρο (που παρεμπιπτόντως αποτελείται από 12 5-γωνα) είχαν αντιστοιχήσει το 5ο στοιχείο: το Πνεύμα, και χρώμα του ήταν το γλαυκό!

Κι εδώ αδερφοί μου, ας θυμηθούμε την τάξην του μαθητού: Τα τέσσερα δάχτυλα ενωμένα - τα 4 στοιχεία!  κι ο αντίχειρας κάθετος σε αυτά στρέφεται προς τα άνω!  Είναι το πνεύμα, ο κυβερνήτης των υπολοίπων που αντλεί δύναμη από ψηλά και τα καθοδηγεί υπό ορθή γωνία!  Και μιας και αναφέραμε ξανά την ορθή γωνία, πόσες ορθές γωνίες μας κάνουν έναν πλήρη κύκλο? Τέσσερες!  Και τί θέλει ένας πλήρης κύκλος για να γίνει τέλειος?  Μια τελεία στο κέντρο του!

Ο Πυθαγόρας έδινε τόσο μεγάλη σημασία στον αριθμό 4, ώστε στη σχολή του, όταν ορκίζονταν επικαλούνταν πάντα το όνομα της ιερής τετρακτίνας (π.χ. Ναι! Μα τον εμφυτεύσαντα

εις την ψυχήν ημών την Τετρακτύν, την πηγήν της αιωνίας φύσεως).  Η τετρακτύς είναι το ανάπτυγμα από τέσσερες τελείες σε σχηματισμό τριγώνου (όπως φαίνεται στο σχέδιο).  Το τρίγωνο αυτό είναι ισόπλευρο και η κάθε πλευρά του αποτελείται από τέσσερις τελείες.  Με αυτό τον τρόπο αριθμεί συνολικά δέκα τελείες.  Για τους Πυθαγόρειους το Δέκα ήταν ένας τέλειος αριθμός όπως ακριβώς κι η Μονάδα.  Άλλωστε το άθροισμα των ψηφίων του μας δίδει ένα.  Θα μπορούσαμε να πούμε πως κατά μια έννοια, η Μονάδα εκφράζει το Παν στην ανεκδήλωτη μορφή του, ενώ η Δεκάδα στην εκδηλωμένη.  Η δεκάδα είναι αυτό καθ’ εαυτό το Σύμπαν.

Εκτός από τους Πυθαγόρειους, το Δέκα κατέχει εξέχουσα θέσει σε όλες τις παραδόσεις.  Το συναντάμε απ’ τους λαούς της Ανατολής μέχρι τη Δύση.  Στην Εβραϊκή Καμπαλά το δέντρο της ζωής αποτελείται από δέκα Σεφιρώθ.  Στα περισσότερα μυσταγωγικά Τάγματα της Ευρώπης του προηγούμενου αιώνα, υπήρχαν δέκα βαθμοί μύησης, κ.ο.κ.  Βέβαια υπάρχει πάντα και μια πιο πεζή και πρακτική άποψη.  Σύμφωνα με αυτή το δέκα είναι τόσο σημαντικό για τον άνθρωπο επειδή «έτυχε» να έχει δέκα δάχτυλα.  Έτσι, αφού στην αρχή μετρούσε με τα δάχτυλα ο αριθμός αυτός του έγινε απαραίτητος για να δαμάσει τη φύση.  Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε το δεκαδικό σύστημα αρίθμησης.

Ανεξάρτητα πάντως του γιατί είναι τόσο σημαντικός ο αριθμός δέκα, δεν θα μπορούσε να λείπει και μέσα απ’ τη στοά.  Έψαξα λοιπόν να βρω πως αντιπροσωπεύεται εδώ μέσα η δεκάδα.  Αρχικά η σκέψη μου πήγε στο ότι ανάβουμε δέκα κεριά και προσπάθησα να κατανοήσω τις αντιστοιχίες τους… κάτι όμως δεν ταίριαζε…  Έτσι μετά από πολλές ώρες έρευνας ανακάλυψα ότι παλιά δεν υπήρχαν δέκα κεριά μέσα στο Ναό αλλά εννέα.  Πιο συγκεκριμένα μάλιστα, απουσίαζαν οι φλόγες του Γραμματέα και του Ρήτορα, γεγονός που μειώνει τα κεριά σε οκτώ.  Ο Πρώτος Επόπτης όμως άναβε δύο φλόγες αφού μην ξεχνάτε ότι στέκεται δύο επίπεδα πιο ψηλά από το βαθμό του μαθητή.  Έτσι είχαν τελικά στο σύνολο εννέα κεριά.  Μετά από αυτή την ανακάλυψη, άφησα κατά μέρος τις φλόγες και επιχείρησα να αντιστοιχήσω με άλλον τρόπο την Ιερή Πυθαγόρειο Τετρακτίνα μέσα στη Στοά.  Το αποτέλεσμα των

συλλογισμών μου το βλέπετε στο σχεδιάγραμμα.  Κάποιοι βέβαια, ίσως παρατηρήσατε κι’ όλας ότι υπάρχει ένα ερωτηματικό στη θέση της δέκατης τελείας… Λίγη υπομονή και η εξήγηση ακολουθεί…

Πρώτα απ’ όλα σκέφτηκα ότι είναι αδύνατο να αρχίσουν εργασίες χωρίς το Ιερόν Δέλτα.  Θεώρησα έτσι πως το Χρυσούν τρίγωνο με τον Πανεπόπτη Οφθαλμό και συνάμα ο Ήλιος και η Σελήνη (το πρωταρχικό Ζεύγος) θα αντιστοιχούσαν με τις τρεις πρώτες τελείες της Τετρακτίνος.  Έπειτα, δεν θα μπορούσαν να λείπουν απ’ τη δεκάδα τα τρία Μεγάλα Φώτα του ναού:  ο διαβήτης, ο γνώμονας και η βίβλος του νόμου.  Το γεγονός και μόνο ότι αποκαλούμε αυτά τα σύμβολα μεγάλα φώτα, λέει κάτι από μόνο του.  Τέλος δεν μπόρεσα να παραλείψω και τα τρία μικρά φώτα: τους κίονες της Σοφίας, της Ισχύος και του Κάλλους που βαστούν στους ώμους τους τα τρία μεγάλα φώτα.  Μην ξεχνάμε ότι δεν είναι δυνατό να ανοίξει η βίβλος αν δεν έχουν φωτιστεί προηγουμένως οι τρεις στήλες.  

Στο σημείο αυτό να τονίσουμε πως η Σοφία σχηματίζει μετά της Ισχύος και του Κάλους ένα Πυθαγόρειο τρίγωνο. Ένα τρίγωνο δηλαδή που οι πλευρές του έχουν μήκος 3, 4 και 5 αντίστοιχα, όπως μπορείτε να δείτε και στο σχεδιάγραμμα.  Οι αριθμοί 3, 4, 5 είναι ιεροί αριθμοί και λαμβάνονται σαν Τριάδα. Το – πασίγνωστο πλέον – πυθαγόρειο θεώρημα μας λέει ότι το άθροισμα των τετραγώνων των δύο πρώτων αριθμών δίνει το τετράγωνο του τρίτου αριθμού. Επιπλέον, το άθροισμα των τριών αυτών αριθμών υψωμένων στον κύβο δίνει τον αριθμό 216, που παριστά το Ψυχογονικό Κύβο με πλευρά τον αριθμό 6.  Αυτοί οι αριθμοί και πιο συγκεκριμένα ο αριθμός 216, συνδέονται με τα τρία εδάφια της Εξόδου, όπου καθένα έχει 72 γράμματα: όσα και τα ονόματα του Θεού κατά την παράδοση.  Επίσης και το έξι είναι Ιερός αριθμός και ονομάζεται Γάμος γιατί εκτός του ότι συνδέεται με τις μετεμψυχώσεις (είναι η πλευρά του ψυχογονικού κύβου), είναι κι’ αυτός τέλειος αριθμός, δηλαδή το άθροισμα των μερών του δίνει πάλι το 6. 6/6=1, 6/3=2, 6/2=3, 1+3+2=6.  Ισούται δε και με το εμβαδόν του Πυθαγόρειου τριγώνου.

Ωστόσο, δεν τελειώσαμε ακόμη με τη δέκατη τελεία που σας υποσχέθηκα.  Άς έρθουμε λοιπόν ξανά στα τρία μικρά φώτα του ναού: τις τρεις στήλες γύρω απ’ τον Ιερό Τάπητα.  Αν και βρίσκονται επάνω σε ένα νοητό Πυθαγόρειο τρίγωνο, εμένα με ξενίζει λίγο το γεγονός ότι είναι μόνο τρεις.  Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη μας τη σημασία του αριθμού 4 που είδαμε παραπάνω και δεδομένου ότι οι στήλες αυτές αντιστοιχούν στα τρία σημεία του ορίζοντα, θα περίμενα να υπάρχει και μια τέταρτη στήλη που να στηρίζει την τέταρτη πλευρά του ναού.  Ποιο είναι όμως αυτό το απολεσθέν στοιχείο που συμπληρώνει την Σοφία, την Ισχύ και το Κάλλος;  Το στοιχείο αυτό δεν λείπει αδελφοί μου… Σε μια Άριστη Στοά το τέταρτο στοιχείο είναι ο Τέλειος Τέκτονας που ενώνει και συντονίζει τα τρία προηγούμενα στοιχεία!  Σύμφωνα με την απόκρυφη παράδοση, ο Ναός του Σολομώντος στηριζόταν σε τέσσερις στήλες.  Κατά μια αναπαράσταση οι στήλες εκείνες συμβολίζονταν από τρία ζώα: τον Αετό, τον Ταύρο και το Λέοντα και έναν Άγγελο.  Να λοιπόν πως νομίζω ότι αναπαρίσταται η δεκάδα μέσα στις στοές μας… 

Επιπρόσθετα εάν είμαστε παρατηρητικοί θα προσέξουμε ότι το μαθητή τον χωρίζουν από το Σεβάσμιο δέκα επίπεδα, τα οποία μέσα στη στοά αναπαρίστανται από δέκα σκαλοπάτια.  Εάν ένας μαθητής θέλει για παράδειγμα να απευθυνθεί στο Σεβάσμιο, ας μετρήσουμε πόσα σκαλοπάτια πρέπει να ανέβει ο Λόγος του.  Κατ' αρχάς οι μαθητές ομιλούν πάντα στον β' Επόπτη (1 σκαλί).  Ο β' Επόπτης θα μεταφέρει το λόγο στον α' Επόπτη (+ 2 σκαλιά).  Ο α' Επόπτης θα ανεβάσει το λόγο στην Ανατολή (+ 4 σκαλιά) και τελικά θα φτάσει στο Σεβάσμιο (+ 3 σκαλιά).  Σύνολο: Δέκα σκαλοπάτια.  Να λοιπόν κι άλλο ένα σημαντικό σημείο όπου πρωταγωνιστεί ο αριθμός δέκα.

Πλησιάζοντας πια στο τέλος τούτου του πίνακα, ας θυμηθούμε πως ξεκινά η Ελληνική μυθολογία.  Να διευκρινίσουμε βέβαια εδώ πως η Μυθολογία μας περιλαμβάνει βασικά τρεις διηγήσεις για την αρχή των όντων.  Για συναισθηματικούς λόγους θα προτιμήσω αυτή που παραδόθηκε από τα παλιά ιερά κείμενα που φύλαγαν οι οπαδοί του Ορφέως.  Διαβάζουμε λοιπόν: Εν αρχή ήν η Νυξ!  Η Νύχτα ήταν ένα πουλί με μαύρα φτερά, μπρος στην οποία κι ο ίδιος ο Ζευς έστεκε με ιερόν δέος.  Η Νυξ είναι ο αριθμός 1!  Το αδιαμόρφωτο Χάος.  [Χάος από το «χαίνω» όμως, δεν σήμαινε σύγχυση ή ανακάτωμα.]  Μετά, η Νυξ γέννησε στον απέραντο κόλπο της σκοτεινιάς το Ασημένιο Αυγό.  Ας μην ξεχνάμε εδώ πως η επικρατέστερη, επιστημονική, κοσμολογική θεωρία σήμερα είναι αυτή του κοσμικού αυγού και της μεγάλης έκρηξης.  Από το Ασημένιο Αυγό βγήκε ο Θεός με τα χρυσά φτερά, ο Θεός της Αγάπης, ο Έρως!  Έτσι έχουμε πλέον και τον αριθμό 2!  Ο θεός Έρως είχε πολλά ονόματα.  Αλλιώς τον αποκαλούσαν και Φάνη επειδή οδήγησε όλα τα πράγματα στο Φως και φανέρωσε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κρυμμένο μέσα στο Αυγό.  Από κει κι’ έπειτα οι υπόλοιποι αριθμοί προέκυψαν αβίαστα:  Επάνω ήταν το κενό: ο Ουρανός και κάτω το υπόλοιπο: η Γή, κλπ. κλπ…  

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι αριθμοί είναι παρόντες παντού.  Τα κείμενα που μας έχουν παραδοθεί μιλούν τη γλώσσα τους.  Ας στοχαστούμε επάνω στους Αριθμούς με περισσή φροντίδα.  Δεν είναι εύκολο αλλά τα οφέλη είναι πολλά υποσχόμενα.  Ας ακολουθήσουμε το Φως της Ιερής Τετρακτίνος κι ίσως έτσι πλησιάσουμε το έσωθεν Φως που αναζητούμε!

Ανεγνώσθη σε κανονικές εργασίες το Φεβρουάριο του 2004