ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ

            Από τη μύηση του πρώτου κιόλας βαθμού, εμφανίζεται στην τεκτονική σκηνή η φιγούρα μιας χήρας.  Ποτέ όμως δεν μας εξηγούν ακριβώς γιατί αυτή η μορφή είναι τόσο σημαντική.  Όλοι εμείς μαθαίνουμε στη συνέχεια, ότι είμαστε τα τέκνα της.  Ο μεγάλος Διδάσκαλος του Τεκτονισμού, ήταν επίσης ο υιός μιας χήρας.  Κρατώντας τη βακτηρία του προσκυνητή, ας οδοιπορήσουμε ανά τους αιώνες αναζητώντας τους κρυφούς συμβολισμούς της «ατυχούς» χήρας και των τέκνων της…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αναζήτησή μας από τον ορισμό: τι είναι η χήρα? Χήρα αποκαλούμαι μια γυναίκα που έχασε τον άνδρα της και εξακολουθεί να παραμένει μόνη.  Τι σημαίνει όμως το ότι έχασε τον άνδρα της?  Αυτό δεν μας το διευκρινίζει ο ορισμός.  Μπορεί να πέθανε, μπορεί να έφυγε ξαφνικά μακριά και να την άφησε ή μπορεί για παράδειγμα να έκανε ένα παιδί μαζί της μέσα από μια τελείως πρόσκαιρη κι επιφανειακή σχέση.  Ακόμη και σε αυτή την τελευταία περίπτωση, ονομάζουμε συνήθως αυτή τη γυναίκα χήρα. 

Για τους σκοπούς της δικής μας έρευνας θα πρέπει να διερευνήσουμε δύο παραμέτρους:

Α) Γιατί απουσιάζει ο πατέρας? Τί απέγινε?

Β) Ποιος είναι ο πατέρας?

Επιχειρώντας να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση θα υποστηρίξω ότι ο πατέρας μας είναι νεκρός.  Κι όχι μόνον είναι νεκρός αλλά έχει μάλιστα φονευθεί από εμάς, τα ίδια του τα τέκνα.  Για να αιτιολογήσω έναν τέτοιο αποσυμβολισμό, θα ήθελα να ανατρέξουμε στη μυθολογία και στην ψυχανάλυση.  Από πολύ παλιά συναντάμε αυτό το μοτίβο: το νέο σκοτώνει (ή αδρανοποιεί) το παλαιό προκειμένου να αναπτυχθεί και να πάρει τη θέση του.

Ο Κρόνος εξουδετέρωσε (ευνουχίζοντάς τον) τον πατέρα του Ουρανό, προκειμένου να γίνει αρχηγός των Τιτάνων.  Ο Ζευς με τη σειρά του, έπρεπε να σκοτώσει τον Κρόνο για να γίνει βασιλεύ στους Ολύμπιους Θεούς. Αλλά και στον εξόχως συμβολικό και συγκλονιστικό μύθο του Οιδίποδα, ο υιός φονεύει τον πατέρα του και ζευγαρώνει με τη μητέρα του.  Σύμφωνα με το Φρόυντ πρέπει όλοι να περάσουμε μέσα από το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, προκειμένου να ενηλικιωθούμε.  Το οιδιπόδειο δεν είναι μια δυσλειτουργία του ανθρώπου.  Είναι ένα απαραίτητο εξελικτικό στάδιο.  Το μικρό αγόρι περνά μέσα από αυτή τη διαδικασία ανάμεσα στις ηλικίες των τριών και των πέντε ετών.  Σε αυτή την περίοδο έχει συχνά ασυνείδητες φαντασιώσεις ότι σκοτώνει ή τραυματίζει σοβαρά το μπαμπά του.  Επίσης προσπαθεί να «παγιδεύει» το μπαμπά και να τον «εκθέτει» απέναντι στη μαμά, η οποία είναι το αντικείμενο της λατρείας του.  Αργότερα, μετά την ηλικία των έξι ετών, αν όλα πάνε καλά, το αγόρι συνειδητοποιεί ότι η μαμά ανήκει στο μπαμπά, κι ότι δεν μπορεί να την κατέχει με τον τρόπο που το κάνει ο πατέρας.  Αν όμως το μικρό αγόρι δεν περάσει επιτυχώς από αυτή την οιδιπόδεια φάση, δεν μπορεί καθώς μας λέει η ψυχανάλυση, να συνεχίσει ομαλά την ανάπτυξή του και να εξελιχθεί υγιώς.

Συμβολικά τώρα, φαίνεται ότι κάτι παρόμοιο ισχύει και στην εσωτερική παράδοση.  Όσο υπάρχει η βαριά σκιά του διδασκάλου (πατέρας) πάνω από το μαθητή, δεν είναι εφικτό να ολοκληρωθεί η πνευματική ανάπτυξή του δευτέρου.  Είναι όπως ο πάσσαλος με τον οποίο στηρίζουμε ένα νεωστί πεφυτευμένο δένδρο.  Στην αρχή είναι απαραίτητος, έως ότου το νέο φυτό δυναμώσει, αλλά μετά από κάποιο σημείο πρέπει να τον πετάξουμε γιατί παράγει το αντίθετο αποτέλεσμα: εμποδίζει δηλαδή την απρόσκοπτη ανάπτυξη του φυτού.  Οι μοναχοί που υπηρετούν τον Ζεν βουδισμό, υποστηρίζουν πως αν ο μαθητής δεν καταφέρει να ξεπεράσει το δάσκαλο, τότε έχουν αποτύχει και οι δύο.  Για να επιτύχει λοιπόν ο μαθητευόμενος να εξελιχθεί στα ανώτερα επίπεδα πρέπει να είναι απαλλαγμένος βαρών.  Και η αυθεντία του Διδασκάλου είναι κι αυτή συχνά ένα αξεπέραστο φορτίο.  Έτσι, αφού φτάσει κάποιος σε ένα ορισμένο επίπεδο, έχει να περάσει μια μεγάλη δοκιμασία: το «φόνο του Πατρός».  Ακόμη και στη βίβλο, διαβάζουμε σε ένα σημείο ότι ο Ιησούς έλεγε: «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, πρέπει πρώτα να σκοτώσει τον πατέρα του και τη μητέρα του…»

Ο Ούγκεν Χέριγκελ έχει γράψει ένα μικρό βιβλίο με τίτλο «Ζεν και η τέχνη της τοξοβολίας».  Σε αυτό περιγράφει έναν δυτικό άνθρωπο (τον εαυτό του), ο οποίος πήγε στην Ιαπωνία για να διδαχθεί την τέχνη της τοξοβολίας από έναν μεγάλο Διδάσκαλο του Ζεν βουδισμού.  Κατά την εκεί παράδοση και τεχνική, όταν ο μαθητής αστοχούσε συχνά στις βολές του, ο διδάσκαλος έπαιρνε το τόξο του μαθητή και τόξευε με αυτό τρία βέλη.  Με αυτό τον τρόπο «κούρδιζε» το τόξο, εμφυσώντας του ένα κομμάτι από τη δική του ισχυρή ενέργεια.  Στη συνέχεια, ο μαθητής έπαιρνε πίσω το τόξο του και οι βολές του ήταν βελτιωμένες.  Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, μαθήτευσε πράγματι δίπλα στο γέρο σοφό και μετά από κάποια χρόνια κατέκτησε την τέχνη της Ζεν τοξοβολίας.  Τότε αποφάσισε να αφήσει την Ιαπωνία και να επιστρέψει στην πατρίδα του.  Τη μέρα που έφευγε από τη σχολή, ο διδάσκαλος του έκανε ένα αναπάντεχο δώρο.  Του χάρισε το δικό του διάσημο τόξο, με το οποίο τόξευε όλη του τη ζωή.  Αυτό ήταν το τελευταίο του μάθημα, καθώς του το έδωσε λέγοντας τα παρακάτω λόγια: «Πάρε το τόξο μου.  Θα σε βοηθήσει να διατηρήσεις ζωντανά όλα αυτά που σου δίδαξα.  Να εξασκείσαι συχνά.  Όταν σιγουρευτείς ότι η τέχνη της τοξοβολίας έχει κρυσταλλωθεί πια μόνιμα μέσα σου, Κάψε το!»

Συνεχίζοντας την οδοιπορία μας, ας θυμηθούμε ότι η μύησή μας στον Τεκτονισμό ξεκινά από το διασκεπτήριο.  Εκεί, στη σκοτεινή μήτρα του σύμπαντος, αντικρίζουμε εν σιωπή τα στοιχεία του κόσμου (άλας, θειάφι, ύδωρ, άρτος) και τις δύο θεμελιώδεις αρχές:  το θάνατο και τη δύναμη της αναπαραγωγής – δημιουργίας.  Ένα μυστηριώδες κρανίο (θάνατος) κι ένας πετεινός (η αναπαραγωγική δύναμη της φύσης) μας κοιτάζουν αινιγματικά.  Αν ήμασταν λίγο πιο απελευθερωμένοι στη θέση του πετεινού θα είχαμε τοποθετήσει ένα φαλλό όπως σε πολλά από τα αρχαία μυστήρια.  Από την πρώτη στιγμή λοιπόν αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε να κάνουμε με τα δύο βασικά ένστικτα του ανθρώπου…  Και η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά!  Το πρώτο εργαλείο που μας δίδεται άλλωστε είναι το λευκό περίζωμα, το οποίο έχει σκοπό να καλύπτει τη γεννητική περιοχή.  Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ποδιά είναι το σημαντικότερο όπλο του τέκτονα.  Υπάρχουν τόσα άλλα εργαλεία (π.χ. μύστρο, σμίλη, σφύρα, κλπ), που χρησιμοποιεί ένας εργάτης τέκτων, πολύ πιο σημαντικά από την ποδιά εργασίας.  Εμείς όμως έχουμε επιλέξει αυτήν ακριβώς την ποδιά σαν κεντρικό σύμβολο του Τεκτονισμού.  Αυτό σημαίνει ότι η σημασία της είναι σπουδαιότερη των υπολοίπων εργαλείων.  Το περίζωμα είναι αυτό που επιλέχθηκε από τους αρχαίους μυσταγωγούς.  Είναι μάλιστα φανερό, ότι με το τριγωνικό επικάλυμμα εστραμμένο προς τα άνω, αποτελεί ένα καθαρά φαλλικό σύμβολο.

Αυτές οι δύο αρχές, ο θάνατος και η γέννηση δηλαδή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.  Στην ουσία ταυτίζονται.  Ο θάνατος για παράδειγμα σε κάποιο επίπεδο, ισοδυναμεί με γέννηση σε κάποιο άλλο επίπεδο.  Ο φαλλός λοιπόν, αν τον αντιληφθούμε, όχι με την τετριμμένη υλική του μορφή, αλλά με το εσωτερικό του νόημα, αποτελεί το κλειδί της αναγέννησης.  Για να το θέσω με τα σύμβολα που αντικρίζουμε στο διασκεπτήριο, ο μαθητής πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί τον πετεινό, ώστε να νικήσει τη νεκροκεφαλή!  Για να καταφέρει όμως να έχει τον έλεγχο της λίμπιντο χρειάζεται την βοήθεια του λευκού περιζώματος.  Αν σκοτώσει το διδάσκαλο χωρίς να φορά την ποδιά του, θα είναι ένας κοινός δολοφόνος και όλη η διδασκαλία θα χαθεί.  Φορώντας όμως την άσπρη ποδιά, με κάποιο μαγικό τρόπο η πράξη μεταστοιχειώνεται.  Και είναι πλέον ωφέλιμη και για τους δύο.  Αν το δούμε ψυχαναλυτικά, όσο ο πατέρας ζει, ο υιός είναι σε σύγκρουση μαζί του.  Όταν όμως πεθάνει, τότε το παιδί προσπαθεί πολύ περισσότερο να ταυτιστεί με το νεκρό του είδωλο.

Ο φόνος του Πατέρα είναι αναγκαίος τόσο για τον υιό του, όσο και για τον ίδιο.  Ο νεκρός διδάσκαλος γίνεται πιο δυνατός από τον ζωντανό.  Δεν είναι τυχαίο που ούτε ένας από τους μεγάλους μύστες δεν πέθανε από φυσικό θάνατο.  Ο μυσταγωγός φαίνεται ότι έχει ανάγκη το βίαιο θάνατο προκειμένου να εξελιχθεί στο επέκεινα.  Ο Διόνυσος, ο Όσιρης, ο Σωκράτης, ο Πυθαγόρας, ο Ιησούς, ο Ορφέας, όλοι τους εφονεύθησαν! Αυτή η βίαια αποκοπή της ασημένιας κλωστής τους, ήταν η τελευταία τους δοκιμασία, προκειμένου να ανοίξει γι αυτούς η θύρα του εσώτερου κύκλου της Αιωνίας Ανατολής.  Για να περάσουν επιτυχώς δε, την έσχατη ταύτη δοκιμασία, πρέπει να έκαναν τέλεια χρήση του άσπιλου λευκού περιζώματός τους.

Συνεχίζοντας να στηριζόμαστε στη βακτηρία του οδοιπόρου, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στη δεύτερη ερώτηση που θέσαμε στην αρχή: «Ποιος είναι ο πατέρας?».  Για να εμπνευστούμε θα στρέψουμε για μιαν ακόμη φορά το βλέμμα μας στο παρελθόν, ζητώντας βοήθεια από τους μύθους και τις αλληγορίες.  Από τις ζωές των μεγάλων Μυστών.  Εκεί είναι τα κλειδιά που ξεκλειδώνουν πολλά σύμβολα.  Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι σε παραδόσεις από όλες τις άκρες αυτού του πλανήτη, υπάρχει ο μύθος της Παρθενογένεσης.  Πολλοί μεγάλοι μύστες διαβάζουμε ότι γεννήθηκαν από παρθένες μητέρες.  Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει φυσικός πατέρας και άρα μιλάμε για τα τέκνα μιας χήρας!  Αυτό που υπονοεί ο συγκεκριμένος συμβολισμός είναι ότι ο πατέρας είναι από άλλο επίπεδο.  Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις ο πατέρας είναι το Άγιο Πνεύμα, ένα κομμάτι δηλαδή καθαρού θεϊκού φωτός.  Με άλλα λόγια, όποιος προχωρεί στο Μέγα Έργο, οφείλει να απαλλαγεί από τις τετριμμένες διδασκαλίες.   Θα γίνει ο υιός της χήρας, που την αποκαλούν «Σοφία».  Και πατέρας του θα είναι ο Ύψιστος.

Έχοντας απαντήσει πλέον και στις δύο αρχικές ερωτήσεις, θα συνοψίσουμε με μια παρατήρηση.  Σε παλαιότερες εποχές υπήρχαν οι τελετές περάσματος, προκειμένου να βοηθήσουν τους ανθρώπους να αφομοιώσουν τις αλλαγές που προκύπτουν από τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μας.  Έτσι υπήρχε τελετή για τη Γέννηση, για την Ενηλικίωση για το Θάνατο, κλπ.  Στις μέρες μας αυτές οι τελετές έχουν καταργηθεί και το υποσυνείδητο δεν μπορεί να χωνέψει πλέον εύκολα τις αλλαγές με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπο.  Ο Τεκτονισμός έχει ακριβώς τη λειτουργία μιας τέτοιας τελετής διάβασης.  Οι τέκτονες, μπορεί να μην μπορούν όλοι να το διατυπώσουν με λόγια αλλά βαθιά μέσα τους το αισθάνονται και αυτό είναι που τους κάνει να επιμένουν να προσέρχονται στις Στοές.  Ας πορευθούμε λοιπόν αδελφοί μου όλοι μαζί από Δυσμών προς Ανατολάς.  Η ατυχής χήρα, που οι αρχαίοι την αποκαλούσαν Σοφία, μας δίδει τις ευλογίες της.  Είναι η μητέρα μας και αν αφουγκραστούμε καλά στο σούρουπο, θα την ακούσουμε να μας ψιθυρίζει ιστορίες για τη φύση του χαμένου πατρός μας.  Του αιωνίου διδασκάλου της Αρετής, της Αγάπης και της Αληθείας.

Αναγνώσθηκε το Μάρτιο του 2015 σε κανονικές εργασίες.

ΠΕΡΙ ΗΛΙΟΣΤΑΣΊΩΝ

Όσον αφορά στον Ήλιο, το έτος περιλαμβάνει τέσσερα κομβικά σημεία: τις δύο ισημερίες και τα δύο ηλιοστάσια.  Στις ισημερίες, ήτοι στις 21 Μαρτίου και στις 21 Σεπτεμβρίου, η διάρκεια της ημέρας είναι ίση με τη διάρκεια της νύχτας.  Στο χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου) έχουμε τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους και στο θερινό ηλιοστάσιο (22 Ιουνίου) έχουμε τη μεγαλύτερη ημέρα του έτους.  Από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι  τέσσερις ημερομηνίες έχουν μεγάλη σημασία για τις εκδηλώσεις της ζωής.  Όσον αφορά δε στα διάφορα Τάγματα και στις μυστηριακές σχολές, αυτά απέδιδαν τεράστια σημασία στα σταυροδρόμια του Ήλιου…

          Εις το τυπικό του Α΄ βαθμού, στη διδασκαλία του Μαθητού Τέκτονος διαβάζουμε ότι οι δύο στήλες στην είσοδο του Ναού συμβολίζουν τα δύο ηλιοστάσια.  Μάλιστα παραδοσιακά οι δύο αυτές στήλες ήταν χρωματισμένες η μία Λευκή και η άλλη Μέλαινα.  Προφανώς αντιστοιχούν στο θερινό Ηλιοστάσιο η Λευκή και στο χειμερινό Ηλιοστάσιο η Μαύρη.  Το συμβολισμό αυτό βρίσκουμε πολύ συχνά και σε Αιγυπτιακούς Ναούς καθώς και σε πολλά μαγικά Τάγματα της Δύσης.  Επιτρέψατε μου ωστόσο να βάλω εδώ μια άνω τελεία και να διερευνήσω το θέμα από μια άλλη γωνία…

          Τα Χριστούγεννα γνωρίζουμε πως έχουν τοποθετηθεί σκόπιμα επάνω στο χειμερινό Ηλιοστάσιο.  Ξέρουμε βεβαίως ότι ο Ιησούς, εάν ήταν υπαρκτό πρόσωπο δεν μπορεί να είχε γεννηθεί Χειμώνα.  Οι μελετητές έχουν βρει πολλά στοιχεία στη Βίβλο που επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη.  Για παράδειγμα τη νύχτα της θείας Γέννησης τα κείμενα αναφέρουν πως οι ποιμένες διανυκτέρευαν έξω στη φύση, μαζί με τα κοπάδια τους.  Κάτι τέτοιο δε μπορεί να συμβεί το Χειμώνα.  Κάποια από τις άλλες εποχές ναι, αλλά όχι στις 25 Δεκεμβρίου που το κρύο είναι τσουχτερό και όλοι μαζεύονταν μέσα στις στάνες.  Το αναφέρω αυτό σαν ένα ελάχιστο παράδειγμα γιατί εδώ δεν μας ενδιαφέρει να εξιχνιάσουμε την πραγματική ημερομηνία γέννησης του Ιησού.  Οι Ιστορικοί πάντως έχοντας συγκρίνει μια πληθώρα στοιχείων και ημερομηνιών έχουν καταλήξει πως αν όντως έλαβε χώρα η Θεία Γέννησις, τότε σίγουρα δεν συνέβη το Δεκέμβριο.

          Παρ’ όλα αυτά στο παρόν πόνημα η πυξίδα μας είναι ο Συμβολισμός.  Γνωρίζουμε πλέον ότι η ημερομηνία των Χριστουγέννων επιλέχθηκε επίτηδες για να καλύψει την παλαιότερη θρησκεία: το Μιθραισμό.  Ο Μίθρα όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις Ηλιακές λατρείες είχε γεννηθεί στο χειμερινό Ηλιοστάσιο.  Έτσι κι ο Χριστιανισμός ως Ηλιακή Θρησκεία, προκειμένου να υπερκαλύψει τις παλαιότερες λατρείες, τοποθέτησε τη γέννηση του Χριστού πάνω στην ίδια ημερομηνία.  Εδώ όμως υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα επί της ουσίας: γιατί ο Θεός να ενσαρκώνεται στη γη την πιο σκοτεινή ημέρα του Χρόνου?  Κάποιοι λένε ότι απλά την 25^η Δεκεμβρίου η διάρκεια της ημέρας αρχίζει πάλι να μεγαλώνει… Αυτό όμως είναι μια σοφιστεία!  Αρχίζει μεν να μεγαλώνει αλλά δεν παύει να είναι η μικρότερη ημέρα του έτους.  Κάτι δεν κολλάει εδώ…

…Ώσπου έπεσε στην αντίληψή μου ο τρόπος που υπολογίζουν την ηλικία τους οι κινέζοι.  Στην κίνα αρχίζουν να μετρούν από την ημερομηνία της σύλληψης!  Προσθέτουν δηλαδή στην ημερομηνία της γέννησης συν 9 μήνες.  Κι έτσι είναι το σωστό.  Σήμερα ξέρουμε ότι ο άνθρωπος σε εξαιρετικές περιπτώσεις έχει μέχρι και κάποιες μνήμες κι από την ενδομήτριο ζωή του.  Μας παραπλανούν σκόπιμα παίζοντας με τις λέξεις.  Κι ενώ δεν μας λένε τυπικά ψέματα, στην ουσία μας αποκρύπτουν την αλήθεια.  Αν σκεφτούμε τις λέξεις με την αρχαιοελληνική τους σημασία, τότε όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα:  Στις 25 Δεκεμβρίου δεν έλαβε χώρα η Γέννησις του Θεανθρώπου αλλά ο ΤΟΚΕΤΟΣ του.  Η Γέννηση έλαβε χώρα 9 μήνες πριν.  Θυμηθείτε, ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει…  Ποια ημερομηνία είναι 9 μήνες πριν το χειμερινό Ηλιοστάσιο? Η 22^α Μαρτίου, η εαρινή Ισημερία!  Τώρα μπαίνουν όλα στη θέση τους.  Ποιο είναι το πρώτο ζώδιο του κύκλου? Ο Κριός.  Πότε μπαίνει ο Ήλιος στον Κριό? Μα την εαρινή Ισημερία φυσικά?  Ποια πρέπει να είναι η πρωτοχρονιά λοιπόν? (και ήταν παλιά…)  Η 22^α Μαρτίου. 

Σκεφτείτε τώρα: πως εισερχόμαστε στη Στοά?  Ιστάμενοι μεταξύ των δύο στηλών.  Ανάμεσα από τη μαύρη και την άσπρη μέρα.  Ανάμεσα από τα δύο ηλιοστάσια δηλαδή.  Τι είναι ανάμεσα στα δύο ηλιοστάσια?  Οι Ισημερίες!  Γι’ αυτό παλιά οι μυήσεις, ιδίως του πρώτου βαθμού γίνονταν αποκλειστικά στις ισημερίες και ιδίως στην εαρινή!  Πάνω δε από τη στήλη του Βορά, στο σημείο που κάθονται οι νεομυηθέντες βρίσκεται η κολόνα με το ζώδιο του Κριού!  Κάνοντάς μας λοιπόν να συγχέουμε τη Γέννηση με τον Τοκετό, έχουν βρει έναν πολύ εύσχημο τρόπο να μειώσουν τη σημασία της εαρινής Ισημερίας.  Είναι η μέρα που η φύση ξυπνά.  Είναι το μεγάλο Σάμπατ των Μαγισσών.  Είναι η ημέρα που τελείται ο Ιερός Γάμος.  Είναι η λατρεία της αρχέγονης μυστικής σεξουαλικής ένωσης του Ήλιου και της Σελήνης.  Η απόλαυση και το σεξ όμως στην εποχή μας είναι απαγορευμένα κι εκχυδαϊσμένα.  Ο τιμωρητικός Ιεχωβάς έδωσε εντολή «…και με πόνο θα γεννάς τα παιδιά σου…».  Έτσι αντί να γιορτάζουμε την πραγματική Γέννηση, την άνοιξη, που είναι μια μέρα χαράς, ηδονής και απόλαυσης, γιορτάζουμε τον τοκετό που είναι μια μέρα πόνου.  Αφήνω τα λοιπά συμπεράσματα στη φαντασία σας…

Ας δούμε τώρα και τη συνέχεια:  Πως γιορταζόταν η 22^α Μαρτίου στην αυγή του Χρόνου?  Τι τελετές εκτελούσαν την Πρωτοχρονιά δηλαδή?  Η Πρωθιέρια εισερχόταν στα άδυτα των αδύτων, άνοιγε τα πόδια της και ‘άφηνε να τρέξει το Ιερό αίμα της περιόδου της στο βωμό.  Προσέφερε την πρώτη θυσία της χρονιάς στη μεγάλη Λευκή Θεά.  Μια θυσία αιματηρή αλλά ταυτόχρονα αναίμακτη.  Η μεγάλη Λευκοθέα ουδέποτε επιθύμησε τη βία.  Αυτά βέβαια αναφέρονται σε αρχαίες εποχές που επικρατούσε ακόμη η μητριαρχία.   Όταν όμως η έννοια της ιδιοκτησίας άρχισε να είναι σημαντική για τους ανθρώπους, απέκτησε αξία η μυϊκή δύναμη του αρσενικού.  Γιατί τότε μόνον ο άντρας έγινε σημαντικός, εφόσον μπορούσε πιο αποτελεσματικά να περιφρουρήσει τα κεκτημένα του.   Έτσι έγινε σιγά σιγά η μετάβαση στην πατριαρχία.  Και αναλογικά περάσαμε στον Άντρα Θεό από την αγνή λατρεία της Μεγάλης Μητέρας.  Και η Πρωθιέρια αντικαταστάθηκε από τον Αρχιερέα.  Ο άντρας όμως ένιωθε πάντα μειονεκτικά απέναντι στη γυναίκα.  Αυτή μπορούσε να κυοφορήσει μια νέα ζωή, αυτός όχι!  Κι όταν ο Ιερέας βρέθηκε αντιμέτωπος με τα Ιερατικά του καθήκοντα…  εκεί βρέθηκε πραγματικά σε αδιέξοδο.  Ήξερε ότι έπρεπε να προσφέρει το αίμα του στο βωμό, αλλά αυτός δεν είχε περίοδο κάθε 28 ημέρες.  Ούτε μπορούσε να συντονιστεί με τις φάσεις της σελήνης.   Για να ξαναμπεί βέβαια η γυναίκα στο Ιερό ούτε συζήτηση.  Μάλιστα ενώ μέχρι και οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την γυναίκα ιερή κατά την έμμηνο ρύση της, οι χριστιανοί ιερείς σήμερα μας διδάσκουν ότι αυτές ακριβώς της ημέρες η γυναίκα είναι βρώμικη.  Τα κοριτσάκια μαθαίνουν ότι η περίοδος είναι κάτι βρώμικο που πρέπει να το απορρίπτουμε στα σκουπίδια.  (Όταν σε άλλες κοινωνίες το συμβούλιο των γερόντων του χωριού απολάμβανε το μεγάλο προνόμιο να πίνει το αίμα της περιόδου των παρθένων…)  ‘Έτσι μη έχοντας άλλο υποκατάστατο οι άντρες ιερείς εισήγαγαν της θυσίες ζώων κι ανθρώπων, πράξη άκρως βδελυρή και διαστροφική αλλά παρ’ όλα αυτά βολική για τους σκοπούς τους.

Και η μεγάλη μητέρα έμεινε στην άκρη.  Αναζητούμε τον Πατέρα – Ουρανό, αλλά η προσπάθειά μας είναι καταδικασμένη να αποτύχει αφού έχουμε κόψει τη σύνδεση με τη Μητέρα – Γη.  Ξεχνάμε ότι ακόμη κι ο χρυσός λωτός έχει τις ρίζες του στη λάσπη!  Από εκεί αντλεί τη δύναμή του.  Είμαστε τέκνα της μεγάλης Γαίας, η οποία είναι πλέον χήρα.  Είμαστε τα τέκνα της Χήρας, ας μην τη λησμονούμε...

Βλέπουμε λοιπόν ότι συχνά η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μας αλλά ωστόσο αόρατη…  Τελικά κανείς δε λέει ψέματα για τα γεγονότα αυτά καθαυτά.   Και μέσα στο διάκοσμο της στοάς είναι όλα αποτυπωμένα.  Όμως το Πνεύμα μας είναι ασθενές και παραπλανάται εύκολα.  Ο νους, αυτός ο αιώνιος Διαβολέας, περιφρονεί το ουσιώδες και προσκολλάται σε ανοησίες που εύκολα του αποσπούν την προσοχή.  Είναι κι αυτό ένα μάθημα που πρέπει να γνωρίσουμε μέσα από τη φοίτησή μας στη Στοά…

Αναγνώσθηκε τον Ιανουάριο του 2010, σε γεύμα για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο...

Η ΕΜΨΥΧΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΡΗΓΟΡΟΤΟΣ ΣΤΗΝ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΑΛΥΣΣΟ

Σήμερα αποφάσισα, αφού αμφιταλαντεύτηκα πολύ είναι η αλήθεια, να σας παρουσιάσω μια ομιλία εξαιρετικά βαθιά, σχεδόν αιρετική!  Αφορά στο βάθος και στην ουσία αυτή καθαυτή του Τεκτονισμού!   Ας σιωπήσομε τον εσωτερικό μας διάλογο κι ας ανυψώσουμε τας καρδίας μας στη σφαίρα των Ιδεών γιατί το θέμα που θα πραγματευτούμε απόψε δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο νου…  Θα διαλογιστούμε επάνω στην Τεκτονική Άλυσσο που αποτελεί τον πυρήνα της αδελφότητάς μας και τα λόγια είναι φτωχά για να την περιγράψουν.  Μπορούμε να γράψουμε χιλιάδες λέξεις για ένα αίσθημα αλλά αν κάποιος δεν έχει αισθανθεί δεν θα το καταλάβει διαβάζοντας.  Υπάρχει μία σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ νοητικού και συναισθηματικού πεδίου και δεν ξεπερνιέται ούτε από την μία ούτε από την άλλη πλευρά.  Η Τεκτονική Άλυσσος είναι ένα «δρώμενο» και όποιος δεν συμμετέχει σε αυτό δεν καταλαβαίνει και το συναίσθημα που προέρχεται από αυτό.  Αν κάποιος διαβάσει απλά την περιγραφή της σε κάποιο τυπικό δεν θα του πει απολύτως τίποτε.

Ας ξεκινήσουμε την οδοιπορία μας  ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία όλων των λαών.  Εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι ο κυκλικός χορός δεν λείπει από καμιά παράδοση.  Ήδη ξέρουμε όλοι από τα χωριά μας ότι οι παραδοσιακοί μας χοροί χορεύονται σε κύκλο.  Αλλά και στις αρχαίες τραγωδίες ο Χορός σχημάτιζε κύκλο.  Δεν ήταν στην ουσία παρά μια αναπαράσταση των θρησκευτικών χορών.  Οι αρχαίοι χορεύουν πάντα σε κύκλο γύρω από ένα τοτέμ.  Ας θυμηθούμε και τους ιθαγενείς στην Αμερική ή το Μαγιόξυλο στην Αγγλία…  Και οι ναοί χτίζονται αρχικά κι αυτοί σε σχήμα κυκλικό.  Ο κύκλος συμβολίζει παραδοσιακά την Θεότητα που περιέχει τα πάντα αλλά και την επανάληψη.  Ο κύκλος εκλαμβάνεται ως το σύμβολο της αδιαίρετης ενότητας του Τέλους και της Αρχής που είναι δυναμική και χωρίς όρια.  Είναι το σύμβολο του Ουροβόρου Όφεος.

Οι τελετουργίες σχεδιάστηκαν για να επιτρέψουν στο φως να εστιαστεί στην συνείδηση. Δεν επιδιώκουν να αντιγράψουν ένα γεγονός αλλά να δραστηριοποιήσουν ένα συγκινησιακό ερέθισμα μέσω της σοβαρής και ένθερμης πράξης.   Ακούστε αδελφοί μου κι ανατριχιάστε με πόση ακρίβεια και απλότητα το έθεσε ο Αδελφός και βαθιά μυημένος Όσβαλντ Βίρθ, στο βιβλίο του «Το βάθος του Τεκτονισμού», εκδοθέν το 1912:

«Συνειδητά ή μη, οι αρχαίοι Τέκτονες επιδίδονταν σε μαγικές επιτελέσεις.  Άνοιγαν τις εργασίες των συνεδριών τους δι’ ιεροτελεστικών επικλήσεων, οι οποίες διεφυλάχθησαν, εν πάση αφελεία και απλότητι, μέχρι τα μέσα του 18^ου αιώνα.  Δια ποιας μαγείας, ένας οποιοσδήποτε χώρος μεταβάλλεται σε Ιερό, τιμώμενο δια της πραγματικής παρουσίας του Μ:.Α:.Τ:.Σ:.?  Το τεκτονικό τυπικό απαντά: «Εμποδίσατε πάσα συγκοινωνία μετά των έξω και προσέξατε να είστε όλοι μεταξύ σας μύσται.  Των προφυλάξεων τούτων επιμελώς ληφθεισών, χαράξατε επί του εδάφους εν τω μέσω της αιθούσης εν παραλληλόγραμμον εν τη αναλογία του 3 προς το 4, τοποθετήσατε εν τω εσωτερικό του παραλληλογράμμου τούτου τα εργαλεία και τα σύμβολα του βαθμού, κατόπιν περιβάλατε τούτο με τρία φώτα, τοποθετημένα το εν στην Ανατολή, το άλλο στη Δύση και το τρίτο στη Μεσημβρία.  Τούτων γενομένων, ο Διδάσκαλος όστις κρατεί την πρώτη σφύρα, δύναται να χτυπήσει τα χτυπήματα, τα οποία επαναλαμβάνουν οι δύο Επόπτες, εν τω μέσω της κατανύξεως των παρισταμένων.  Εις ταύτην την κλήσιν το Πνεύμα κατέρχεται δια να εμπνεύσει την Στοά, ιστάμενο αόρατο εν τω μέσω ταύτης, μέχρι του τυπικού κλεισίματος των εργασιών, το οποίο συμπεριλαμβάνει και την εξαφάνιση παντός υλικού ίχνους του παραλληλογράμμου, όπερ εχρησίμευσε ως μαγικός κύκλος.  Χάνοντας τότε τον Ιερό του χαρακτήρα, ο τόπος της συνεδρίας γίνεται πάλι διαθέσιμος για τον βέβηλο προορισμό του.»

Το κείμενο του Βίρθ είναι συγκλονιστικό και αποκαλυπτικό!  Δείτε τώρα:  Κατά το άνοιγμα των εργασιών του 1^ου κιόλας βαθμού, ερωτώμενος παρά του Σεβασμίου περί του ΠΩΣ μπορούμε να βρούμε το Φως, ο δεύτερος Επόπτης καταλήγει συμπεραίνοντας «… και ιδίως, εναρμονίζοντες τον εαυτόν μας προς τον Παγκόσμιον Ρυθμόν.»  Με την πράξη αυτή δηλαδή ο Τέκτων απεκδύεται των μετάλλων του και περιβάλλεται το αόρατο ενεργειακό ένδυμα του Παγκοσμίου Ρυθμού, δηλ. της θείας εκείνης Ροής η οποία δονεί, ωθεί και καθοδηγεί τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις πράξεις του κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να εναρμονιστούν με τη Θέληση του Μ.Α.Τ.Σ. για να εξυπηρετήσουν το θείο σχέδιό Του.  Όμως για την επίτευξη αυτού του συντονισμού δεν αρκούν ούτε οι καλές σκέψεις, ούτε οι καλές προθέσεις, δεδομένου ότι ο ανθρώπινος νους ως όργανο είναι περιορισμένων δυνατοτήτων και ως γνωστόν αντιλαμβάνεται μόνο δεδομένα τα οποία είναι ικανός να αντλήσει μέσω των 5 αισθήσεων.  Χρειάζεται επομένως μια επενέργεια τέτοιου τύπου ώστε να τον καταστήσει κατόπιν καταλλήλου προπαρασκευής ικανό να μεθέξει της υπερβατικής Γνώσεως της Θείας Θελήσεως, όταν αυτή του αποκαλυφθεί.

Εδώ να θυμηθούμε επίσης ότι οι συνάξεις των Τεκτόνων είναι συνεδρίες και όχι συνεδριάσεις.  Σημαντική ειδοποιός διαφορά μεταξύ άλλων είναι ότι στις συνεδρίες λαμβάνει χώρα επίκληση Αοράτων Δυνάμεων προκειμένου να επενεργήσουν Μυστηριακώς για την Τέλεση του σκοπού για τον οποίο συγκαλείται η συγκεκριμένη Μυσταγωγική συνάθροιση.  Επίκληση δε, είναι η Ευχή με την οποία ο Τελετουργός επικαλείται την Χάρη και την Παρουσία τους, προκειμένου, δια της συζεύξεως με τον Αόρατο για εμάς Κόσμο Τους, να μας επιτρέψουν να εναρμονιστούμε προς τον Παγκόσμιο Ρυθμό.

      Αναλόγως λοιπόν με τον βαθμό εσωτερικής προπαρασκευής των συμμετεχόντων, ο Σεβάσμιος κατά την συνεδρία επικαλείται τις Ανώτερες εκείνες Τάξεις Όντων που ιεραρχικώς εμπεριέχονται αφομοιωμένες προ του Μ.Α.Τ.Σ., για να βοηθήσουν τον ίδιο και δι’ αυτού όλους τους συμμετέχοντες, προκειμένου να ανοίξουν οι Εργασίες της Στοάς και να φωτιστεί ο Ιερός Τάπης στο κέντρο και κατ’ αντιστοιχία ο εσωτερικός Τάπητας του καθενός.  Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι οι αναφορές στις Ουράνιες Τάξεις οι οποίες κατ’ οικονομίαν αποκαλούνται «Δυνάμεις» ή «Άγγελοι» είναι πολύ παλαιότερες από την εμφάνιση των συγχρόνων θρησκειών, στις οποίες ούτως ή άλλως αποτελούν σημαντικό μέρος της Μυστικής τους θεολογίας, ενώ ανιχνεύονται σε διαφορετικούς πολιτισμούς και σε διάφορες χρονικές εποχές..

     

Ποια όμως Ουράνια Τάξη επικαλείται στον Ιερό τούτο τόπο ο Σεβ:. κατά την συνεδρία, προκειμένου να επιτύχουν οι εναρμονισθέντες προς τον Παγκόσμιον Ρυθμόν Αδελφοί την ανύψωσή τους στα αόρατα επίπεδα?  Η επίκληση αυτή αναφέρεται στην Ουράνια Τάξη ή Τάγμα των «Εξουσιών», δυνάμει των οποίων ο Σεβάσμιος ανοίγει τις εργασίες της Στοάς κατά το τυπικό μας.  Λέγοντας λοιπόν ο Σεβάσμιος «δυνάμει των εξουσιών δια των οποίων είμαι περιβεβλημένος», δεν αναφέρεται σε διοικητικές, τελετουργικές ή άλλες επίγειες πρόσκαιρες εξουσίες, δεδομένου ότι εάν ίσχυε κάτι τέτοιο θα έπρεπε να το επαναλάβει ομοίως και κατά το κλείσιμο των Εργασιών της Στοάς, πράγμα που αν προσέξετε δεν συμβαίνει.  Έτσι αυτό που εννοεί ο Σεβάσμιος είναι ότι ανοίγει τις εργασίες της Στοάς με την δύναμη των Φωτισμένων Όντων που ανήκουν στο Ουράνιο Τάγμα των Εξουσιών, οι οποίες τον περιβάλλουν.  Η λέξη «περιβάλλω» σύμφωνα με τα λεξικά σημαίνει μεταξύ άλλων σχηματίζω κύκλο γύρω από κάποιον ή κάτι, ή ενδύω κάποιον με ιερά τελετουργικά άμφια.

Συμφώνως προς τον C. Leadbeater; 33ο, ο οποίος έχει 

σε διάφορα έργα του εκτεταμένες αναφορές στην συμμετοχή των Αγγέλων κατά την τέλεση των Τεκτονικών τελετουργιών, πολλά Σύμβολα αλληγορούν Αγγέλους, όπως π.χ. ο Ήλιος και η Σελήνη, ενώ οι περιχειρίδες του Σεβασμίου συμβολίζουν τις πτέρυγες αυτών.  Η περιβολή επίσης του Σεβασμίου αλλά και των λοιπών Αξιωματικών με περιλαίμια, συμβολίζουν κατ’ επέκταση την Ουράνια Τάξη των Εξουσιών που τους περιβάλλουν για να τους βοηθήσουν στο Έργο τους.  Η περιβολή δια της Τάξεως των Εξουσιών συμβαίνει προκειμένου ο Σεβάσμιος, ως σημείο εστίασης όλου του πληρώματος της Στοάς, να επιτύχει υπέρ των συμμετεχόντων Αδελφών τη μυστική επικοινωνία με το Θείο Πνεύμα.  [Πληροφοριακά τέλος να αναφέρουμε ότι οι Εξουσίες ανήκουν στην δεύτερη Τάξη θείων Φωτισμών και είναι ομότιμες με τις Δυνάμεις και τις Κυριότητες, ανώτερες από την Τάξη των Αγγέλων, των Αρχαγγέλων και των Αρχών τις οποίες φωτίζουν, ενώ φωτίζονται από την πρώτη Τάξη Θείων φωτισμών που είναι τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και οι Θρόνοι.]

Στο σημείο αυτό ας προσθέσουμε και ολίγη φυσική.  Φανταστείτε ένα ποτήρι γεμάτο νερό, που αρχίζουμε να αναδεύουμε. Ο στρόβιλος αλλάζει την επιφάνεια και δημιουργείται ένα πηγάδι ένας ανεστραμμένος κώνος κενός και το νερό μετατοπίζεται στα τοιχώματα αν είναι δε αρκετά γεμάτο το ποτήρι το νερό θα αρχίσει να χύνεται. Αυτή η κίνηση είναι τόσο πολύπλοκη, που δεν υπάρχει πλήρης μαθηματική της περιγραφή μέχρι τώρα.  Αν το ποτήρι μας είχε μια τρύπα στον πάτο και ακουμπούσε σε άλλο δοχείο με νερό η διαφορά της στάθμης θα εξισορροπούσε συνέχεια και όσο έχανε τόσο θα αναρροφούσε από κάτω.  Απλή φυγοκεντρική αντλία νομίζετε?  Όχι ακριβώς.  Οι δύναμη που εφαρμόζεται δεν παράγει αρκετή ενέργεια για να εξηγήσει γιατί το νερό ανεβαίνει τα τοιχώματα και χύνεται συνέχεια.  Για να δείτε γιατί δε είναι τόσο ενδιαφέρον και δυνατό το φαινόμενο του στροβίλου ένας κυκλώνας πάνω από την θάλασσα μπορεί να σηκώσει νερό μέχρι 600 μέτρα, ενώ η ατμοσφαιρική πίεση δεν επιτρέπει πάνω από 10.  Εκεί όμως που τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται εξωτικά για τους φυσικούς είναι στις αντλίες που ρουφάνε νερό.  Το νερό ανεβαίνει βέβαια με στροβιλισμό στις σωλήνες και σε αντίθεση με την αρχή της διατήρησης της ενέργειας, που προβλέπει ότι η μετατρεπόμενη ενέργεια  έχει ισοζύγιο μικρότερο της μονάδας το 1982 μέτρησαν ότι η σχέση ηλεκτρικής ενέργειας της αντλίας με την θερμική ενέργεια του νερού που ανεβαίνει είναι της τάξης του 1,5 ή και 1,8.  Άρα η  παραγωγή ενέργειας σε αυτή την κίνηση είναι σίγουρη και ανεξήγητη αλλά από πού προέρχεται?

Γιατί πριν βαφτίσουν ένα παιδί ο ιερέας περιστρέφει το νερό στην κολυμπήθρα τρεις φορές ? (και σας βεβαιώ δεν δοκιμάζει την θερμοκρασία του νερού).  Η άποψη της ανώτερης φυσικής (εκείνης που αγγίζει το Θείο) είναι ότι οι δίνες αντλούν ενέργεια από το ανεκδήλωτο σύμπαν, την πρωταρχική ουσία, αυτή που ο Αριστοτέλης ονομάζει αιθέρα και φλερτάρουν τώρα δειλά οι επιστήμονες. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Τεκτονική Άλυσσο?

Οι Αδελφοί στέκονται με τα χέρια ενωμένα χιαστί και σε μερικούς τύπους ενώνουν και τα πλαϊνά των ποδιών.  Επίσης να σημειώσουμε εδώ ότι στην Τεκτ:. Αλ:. μετέχουν όχι μόνο οι παρόντες Αδδ:. αλλά και αυτοί που υπήρξαν και αυτοί που θα υπάρξουν.  Οι Αδδ:. βέβαια δεν κινούνται αλλά ο Σεβ:. Διδ:. εκτελεί χρέη κινητήρα στροβιλίζοντας την ενέργεια.  Η περιδίνηση αρχίζει, δημιουργείται η χοάνη και η ενέργεια επιστρέφει τουλάχιστον κατά μισή φορά περισσότερη. 

Τι υπάρχει στη μέση του κύκλου των Αδδ:. ?  Ο Ταπητας που αποτελεί το ουκ άνευ των Τεκτωνικών Εργασιών. Χωρίς Ταπ:. δεν υπάρχουν Εργγ:., είτε είναι χαραγμένος με κιμωλία, είτε είναι αντικείμενο όπως ο δικός μας, αποτελεί τον χάρτη του κάθε βαθμού, με τα βασικά του σύμβολα που υπάρχουν και στον διάκοσμο και με μερικά ακόμα που είναι ιδεατά, όπως οι πόρτες που υπάρχουν στον Ταπ:. του Α’ Βαθμού. Σύμφωνα με αυτά που είπαμε προηγουμένως για τους στροβίλους η ενέργεια που προέρχεται από την δίνη και επανέρχεται ενισχυμένη περνάει μέσα από τον Ταπ\είναι διαφορετικής υφής από αυτήν που ήταν αρχικά, αν δούμε τον Ταπ\ σαν ένα είδος φίλτρου.  Μια τέτοια πραγματικότητα εξηγεί και γιατί οι παρουσία μας είναι επιβεβλημένη στις Εργασίες και δεν υπάρχουν Τέκτονες δι’ αλληλογραφίας.

Ο Σεβ:. Διδ:. μας ενημερώνει: «Υπεράνω των φροντίδων της υλικής ζωής υπάρχει δι υμάς τους Τέκτονας το ευρύ περδίον του στοχασμού και της δράσεως…».  Υπάρχει λοιπόν ένα ευρύ πεδίο στοχασμού (λογικό) αλλά και  δράσης (παράλογο) γιατί πως μπορεί η δράση να μεταφέρεται στο νοητικό πεδίο?

Και μετά μας καλεί για δεύτερη φορά να υψωθούμε, προς τα ιδεώδη μας. Η διαφορά με το άνοιγμα είναι ότι την πρώτη φορά υψώνουμε τις καρδιές μας ενώ αυτή τη φορά η ανάγκη είναι να υψωθούμε ολόκληροι και αυτό μόνο σε μια Αλ\ που προσφέρει επιπλέον ενέργεια από αυτή που έχουμε μπορεί να γίνει.  Που θα ανέβουμε? Στα ιδεώδη μας αυτά που καθορίζουν την πορεία μας στην ζωή μέσω των επιλογών μας και μας οδηγούν με ασφάλεια στο Φως. Τα ιδεώδη μας είναι το Φως που κατευθύνει την πορεία μας στην Ζωή και το κεφαλαίο Ζ αναφέρεται σε μια ζωή και πέραν της απλής φυσικής του κοινού ανθρώπου.

Άλλη μια άγνωστη λέξη εδώ: Ιδεώδες. Η λέξη ιδεώδες δεν εμφανίζεται πουθενά, ούτε στο τυπικό ούτε κατά την διάρκεια της μύησης ούτε στην κατήχηση και αυτό είναι αίνιγμα.

Ποιο είναι το ιδεώδες του Α’ Βαθμού? Αν δεχτούμε ότι αναφέρεται στον σκοπό ύπαρξης του Α΄ Βαθ\είναι τέλειος Μαθ\ αυτός που εργάζεται να αναγνωρίσει τον εαυτό του ή αυτός που στέκεται για πρώτη φορά μπροστά σε ένα τέλειο κυβικό λίθο και με απορία και δέος ανακαλύπτει ότι είναι ο ίδιος? Ποιο είναι το ιδεώδες του Β΄Βαθμού? Κ. ο. κ. θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι τα ιδεώδη μας είναι διαφορετικά ανάλογα με τον Βαθμό μας, πράγμα που θα κάνει την στιγμή της ανύψωσης βαθιά προσωπική στιγμή, που σε ενεργειακό επίπεδο την μοιραζόμαστε με όλους. Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το εγρηγορός που εμψυχώνεται εκείνη την στιγμή?

ΕΓΡΗΓΟΡΟΣ!!! Αλλά τι είναι εγρηγορός? Ένα «εγρηγορός» (αυτό το οποίο γρηγορεί και επιτηρεί άγρυπνα – ένας φρουρός, ένας βοηθός), είναι ένας ενεργειακός ψυχικός οργανισμός, που συνδέει τα μέλη μιας οποιασδήποτε ομάδας. Είναι η «ομαδική ψυχή» της, έτσι μπορούμε να το βρούμε ως ομαδικός νους, υπερψυχή, ενέργεια ζωτικού χώρου.  Ο λόγος που εμφανίζονται τα εγρηγορότα είναι η εστίαση της προσοχής και των προθέσεων ενός αριθμού ανθρώπων προς ένα κοινό αντικείμενο για το οποίο όλοι τρέφουν ισχυρά συναισθήματα! 

Υπάρχουν στην ιστορία πολλές περιπτώσεις στρατιωτικά και οικονομικά ασθενέστερων λαών που κατόρθωσαν να επικρατήσουν έναντι ισχυρότερων αντιπάλων, ακριβώς διότι διέθεταν ισχυρότερο εγρηγορός, το οποίο κέρδισε τις μάχες στο αόρατο ενεργειακό επίπεδο, πολύ πριν οι μάχες αυτές δοθούν στον ορατό μας κόσμο.  Νομίζω ότι σ’ εμάς τους Έλληνες κάτι μας θυμίζει αυτό…

Υπάρχουν μηχανισμοί οι οποίοι μας επιτρέπουν να συνδεθούμε με κάποιο εγρηγορός.  Πρέπει αρχικά να ενστερνιστούμε τα ιδανικά και τους στόχους της ομάδας την οποία αυτό επιβλέπει. Αυτό μας συντονίζει ενεργειακά. Επίσης τα εγρηγορότα εκφράζονται με ορισμένα σύμβολα και η απεικόνισή τους στην διάνοια και στα συναισθήματά μας, είναι ένα «κανάλι», ένα «καλώδιο», μέσω του οποίου η δύναμη της συγκεκριμένης ομαδικής ψυχής διοχετεύεται στην ατομική μας ψυχή.

Μπορούμε να φανταστούμε τις πραγματικά ανώτερες δυνάμεις σαν το Φως που βρίσκεται μέσα σε ένα δωμάτιο. Στους τοίχους του δωματίου υπάρχουν ανοίγματα με συγκεκριμένα συμβολικά σχήματα. Ένα τρίγωνο, η απεικόνιση μιας θεότητας, ένα σύνθετο συμβολικό σχήμα, ίσως ένας αριθμός, κάποια ιδανικά κ.α. Μέσα από τα ανοίγματα αυτά ακτινοβολεί σε μας το Φως που βρίσκεται στο κλειστό δωμάτιο. Αυτά τα ανοίγματα, εμψυχωμένα από τις ενέργειες των ανθρώπων που ασχολούνται μαζί τους και τα πιστεύουν, αλλά ταυτόχρονα εμψυχωμένα και από το εσωτερικό φως, είναι τα εγρηγορότα, ή οι ομαδικές ψυχές και οι άνθρωποι που συνδέονται μαζί τους (επικοινωνώντας με το Φως του δωματίου μέσω αυτών), απαρτίζουν μια ομάδα, μια οικογένεια, ένα σύλλογο, μια θρησκεία, στο υλικό επίπεδο.

Όταν αυτό το συναίσθημα σχηματοποιηθεί σαν συγκεκριμένη πράξη και ειδικά αν υπάρχει συγκεκριμένη εικόνα για τα μέλη του, η εκπορευόμενη δύναμη γίνεται πραγματικότητα στο ιδεατό επίπεδο και παράγει δονήσεις που βάσει του νόμου της συμπαθητικής μαγείας, ενισχύουν τα συναισθήματα των ατόμων.

Αν  μάλιστα η πράξη η οποία παράγει αυτή την ενέργεια είναι επαρκώς ασυνήθιστη σε σχέση με την πεζή πραγματικότητα (τελετουργία – ένδυμα – επωδοί – μυστικότητα) τότε η παραγόμενη ενέργεια είναι ισχυρότερη και βοηθά τους ανθρώπους να υπερβούν τον εαυτό τους να σπάσουν περιορισμούς και να βρεθούν ψηλότερα.

Αν το εγρηγορός παρακμάσει, ασθενήσει, σβήσει, τότε η αντίστοιχη ομάδα ασθενεί, ή διαλύεται, διότι δεν υπάρχει πλέον η ενέργεια που την ζωογονεί. Και εδώ ερχόμαστε σε ένα μεγάλο θέμα, αυτό της «ψυχικής υγιεινής» ενός έθνους, ή μιας οποιασδήποτε ομάδας. Τα ζητήματα της υγιεινής αυτής εξετάζονται από δύο πλευρές. Από την πλευρά της έντασης της ενέργειας, και από την πλευρά της ποιότητάς της.  Όμως μια μελέτη αυτού του είδους, δεν είναι του παρόντος. Όσοι όμως γνωρίζουν πώς να διαχειρίζονται τις δικές τους ψυχικές ενέργειες (γνώση που αποκτάται με την εξάσκηση και δεν την διαθέτουμε μόνο και μόνο επειδή γεννηθήκαμε ή επειδή έχουμε κάποιες μεγάλες ιδέες για το άτομό μας) μπορούν αναλογικά να συμπεράνουν ποια πρέπει για παράδειγμα να είναι η κοινωνική και η προσωπική τους δράση, ώστε να ενισχύσουν και να εξυγιάνουν μια ομαδική ψυχή, στην οποία συμμετέχουν.

Όσοι αποφασίζουν να εργαστούν επί του εαυτού τους, συνδεόμενοι με κάποια «παραδοσιακά», ζωντανά εγρηγορότα όπως εμείς , που πίσω τους «κρύβεται» το Πνεύμα, και η ενέργεια όλων των ζώντων και αναχωρησάντων, αισθάνονται σαν να έχουν συνδεθεί με μια ηλεκτρική παροχή ρεύματος υψηλής τάσης.  Η σύνδεση αυτή δεν είναι συμβολική, αλλά απολύτως πραγματική. Άφθονη ενέργεια τίθεται στην διάθεσή τους και η πρόοδός τους αυξάνει γεωμετρικά.  Αρκεί να σεβαστούν ορισμένους κανόνες, ώστε να μην διακοπεί η παροχή, ή για να μην «κεραυνοβοληθούν», λόγω της άγνοιας και της αλαζονείας τους.

Η ποιότητα ενός εγρηγορότος – ομαδικής ψυχής, εξαρτάται από την ποιότητα των συμμετεχόντων στην ομάδα την οποία αυτό εμψυχώνει και επιβλέπει. Οι ατομικές ψυχές των ανθρώπων είναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, σαν τα κύτταρα ενός οργανισμού, του οργανισμού της ομαδικής ψυχής. Και το κάθε κύτταρο έχει την συμβολή του και την αντίστοιχη ευθύνη για την υγεία του σώματος στο οποίο ανήκει. Ο οργανισμός όμως είναι ισχυρότερος από το μεμονωμένο κύτταρο. 

Μεγάλο μέρος της ελεύθερης βούλησης και της ανεξαρτησίας της προσωπικότητάς μας, εξαρτάται από την στάση μας απέναντι στις ομαδικές ψυχές και η ενσυνείδητη διαχείριση αυτών των καταστάσεων μας καθιστά υπολογίσιμους παράγοντες στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Ο Αδελφός Leadbeater θεωρεί ότι στρόβιλος παράγεται κατ’ αρχάς από τα σώματα και τα πνεύματα που ενοικούν μέσα τους και με αυτό τον τρόπο δικαιολογεί τον βηματισμό και το ορθογώνιασμα που γίνεται από τον Τελ\και τους άλλους Αξξ\ κατά την κίνηση μέσα στον Ν\.  Η ενέργεια που παράγεται έχει εφικτή χρήση γιατί περιορίζεται μέσα στον Ν\ και δεν σκορπίζεται στον κόσμο. Το αυτό πίστευε ότι συνέβη κατά την δημιουργία του κόσμου.  Η Θεότητα εγκατέστησε όρια και μέσα σε αυτά στροβιλίστηκε σε ένα υπερμεγέθη αιθερικό στρόβιλο πράγμα, που δεν φαίνεται να απέχει πολύ από αυτό που βλέπουν οι αστρονόμοι όταν με τηλεσκόπια παρατηρούν την γέννηση των νέων άστρων και γαλαξιών.

Σύμφωνα με τον Gareth Knight οι Τεκτονες είναι συνειδητοί στην μυστικιστική τους κληρονομιά και λέγονται Τέκτονες του φεγγίτη γιατί έτσι έχουν επαφή με τους ουράνιους κόσμους.  Μαγεία είναι η υψηλή τέχνη και ταυτόχρονα επιστήμη, που απελευθερώνει τις δυνάμεις της φαντασίας και τις προσφέρει για το όφελος οποιουδήποτε τομέα της ζωής.  Σύμφωνα με την Fortune σκοπός της μαγείας είναι να επιφέρει αλλαγές στην συνείδηση με την θέληση του ίδιου του ανθρώπου.

Όταν λοιπόν ο καταλλήλως προπαρασκευασθείς Τέκτων επιτύχει αυτήν την συνειδησιακή κατάσταση, ο Μ.Α.Τ.Σ. χαράζει αυτό το Σχέδιο, όχι όμως στην επιλεκτική, πρόσκαιρη, εν πολλοίς εγωική και ως εκ τούτου αναξιόπιστη μνήμη του νοός του, αλλά σε εκείνη της ελευθέρας μετάλλων Ψυχής ή Ουσίας του, που αλληγορείται από τον Πίνακα Χαράξεως.  Και ο Πίναξ Χαράξεως της Αθάνατης και Αιώνιας Ουσίας / Ψυχής, ανασύρεται μέσα από κρύπτη που συμβολίζει το βάθος εντός του οποίου βρίσκεται κεκρυμμένη και το οποίο δεν αγγίζει ούτε ο χρόνος, αλλά ούτε και ο τάφος!

Εδώ θα σταματήσω γι’ απόψε Αδελφοί μου.  Κάθε φορά που μιλάω γι΄ αυτό το θέμα, νιώθω την καρδιά μου να δονείται περίεργα κι αισθάνομαι έναν ανεξήγητο ενθουσιασμό.  Ελπίζω να σας μετέδωσα ένα κομμάτι από τους κραδασμούς που νιώθω.  Σας παρακαλώ όμως, μη φιλτράρετε με το νου τα όσα απόψε σας είπα… Αφήστε την καρδιά σας να κάνει την Εργασία...

Αναγνώσθηκε σε κανονικές εργασίες Α' συμβολικού βαθμού τον Ιούνιο του 2009

ΟΙ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ

Ο ήρως Ηρακλής ενσαρκώνει το πρότυπο του αγωνιζομένου Ανθρώπου για την ολοκλήρωση του Μεγάλου Έργου.  Είναι ο Μαθητής που κατόρθωσε να γίνει Υπεράνθρωπος.  Μέσα από τους άθλους του Ηρακλή, έχουμε αυτή καθαυτή την ατραπό της Μαθητείας.  Οι 12 άθλοι, που αντιστοιχούν μάλιστα με τα 12 σημεία του ζωδιακού κύκλου, είναι τα γυμνάσια της ψυχής μέσω επιτευγμάτων, δυσκολιών και εμποδίων προκειμένου να επιτευχθεί η τελειοποίηση.  Είναι η πορεία μας για το «Γνώθι σ’αυτόν».

Ο Ηρακλής, αυτός ο ημίθεος, γιος του Δία και μία θνητής, της Αλκμήνης, σε μία εποχή μακρινή, δεν δείχνει παρά τη πορεία του ανθρώπου προς την αποδέσμευση από την ύλη.  Η θνητή μητέρα του προσφέρει ένα σώμα φθαρτό, αλλά ο θεϊκός πατέρας (η θεία σπίθα που όλοι έχουμε μέσα μας δηλαδή), του προσφέρει τη δυνατότητα να ενωθεί με τη συμπαντική ενέργεια, μετά από αγώνα προσωπικό και επίπονο.

Πριν γεννηθεί ακόμα ο Ηρακλής, ο Δίας ανήγγειλε στους Θεούς ότι θα γεννηθεί από την Αλκμήνη απόγονος του Περσέα, που θα βασιλεύσει στον Θρόνο των Περσίδων. Όταν γεννήθηκε ο Ηρακλής, η Ήρα, η γυναίκα του Δία, που τον ζήλευε για την απιστία του, έστειλε στην κούνια του δύο φίδια, αλλά το βρέφος τα στραγγάλισε.  Βλέπετε, ενώ στους κοινούς θνητούς δεν ζητείται κάτι τέτοιο, οι Ήρωες πρέπει από την αρχή κιόλας να αποδείξουν την αξία τους…

Πολύ αργότερα, όταν ο Ηρακλής ήταν έτοιμος να περάσει στην ενηλικίωση, χρειάστηκε να πάρει την πρώτη του και σημαντικότερη απόφαση.  Σύμφωνα με τη μυθολογία, ενώ στεκόταν στη διχάλα ενός μονοπατιού σε σχήμα «Υ» (κι ας το θυμόμαστε αυτό το γράμμα), εμφανίστηκαν μπροστά του δυο πανέμορφες κοπέλες: η Αρετή και η Κακία!  Η Κακία τον προέτρεπε να ακολουθήσει την εύκολη και γεμάτη απολαύσεις Αριστερή Ατραπό, ενώ η Αρετή του πρότεινε το δύσκολο και γεμάτο αγκάθια, δεξί μονοπάτι της Γνώσης.  Αυτή είναι η θεμελιώδης απόφαση που οφείλει να λάβει ο Μαθητής.  Οι ελάχιστοι θαρραλέοι που θα επιλέξουν να ακολουθήσουν την Αρετή, θα διαπιστώσουν ότι ευθύς αμέσως, ως λάβουν την επίμαχη απόφαση, θα εμφανιστούν στη ζωή τους πλήθος δοκιμασιών!

Το ίδιο το όνομα «Ηρακλής» τώρα, σημαίνει το «κλέος της Ήρας», δηλαδή η δόξα και η λάμψη της ψυχής. Ο μύθος αναφέρει πως ενώ ο Ηρακλής είχε γίνει ένας γενναίος και σημαντικός άντρας, απέκτησε οικογένεια, αλλά κάποια στιγμή η Ήρα που τον ζήλευε και τον καταδίωκε από βρέφος, τον τρέλανε κι εκείνος σκότωσε την οικογένειά του και τα στενά φιλικά του πρόσωπα. Αυτό το γεγονός βέβαια, έχει και συμβολική αξία.  Ίσως ο Ηρακλής να μην φόνευσε κυριολεκτικά τα αγαπημένα του πρόσωπα.  Ίσως να τα «σκότωσε» εντός του, προκειμένου να ακολουθήσει την οδό του ουρανού.  Να θυμηθούμε ότι ο Ιησούς «προέτρεπε» τους μαθητές του να σκοτώσουν τους γονείς του για να τον ακολουθήσουν… Θα δούμε όμως παρακάτω κι άλλη μια εξήγηση για το ίδιο συμβάν.

Για να συνεχίσουμε ωστόσο την ιστορία μας, όταν συνήλθε από τη τρέλα αυτή, ζήτησε βοήθεια στο μαντείο των Δελφών, για να βρει το δρόμο προς τη λύτρωση και τη συγχώρεση.  Η Πυθία τον συμβούλεψε να γίνει για 12 χρόνια υποτακτικός του Ευρυσθέα και να υπακούει σε ό,τι του ζητήσει, ώστε να γλιτώσει από το κακό. Ο Ευρυσθέας, του ζήτησε να εκπληρώσει 12 δύσκολα κατορθώματα, που μόνο ένας ημίθεος μπορούσε να ολοκληρώσει.

Η Ήρα φαίνεται να τον καταδιώκει από τη γέννησή του, αλλά πέρα από την εξωτερική μορφή του μύθου, αν σκεφθούμε πως το όνομά του φέρει σαν πρώτο συνθετικό τη λέξη «Ήρα», τότε πρέπει να σκεφθούμε τον συμβολισμό.  Η Ήρα είναι η ψυχή που επιζητά τη δόξα και την λάμψη. Αλλά, πριν βρει τον δρόμο της, κάνει λάθη, άλλοτε απλά κι άλλοτε τραγικά.

Το συμπαντικό νόημα του Ηρακλή, είναι ο μαθητής που επιδιώκει την εσωτερική του τελείωση.  Ωστόσο έχει να παλέψει με τα θηρία που κρύβει μέσα του. Η τρέλα κάτω από την οποία ο Ηρακλής σκοτώνει τα αγαπημένα του πρόσωπα, είναι ένα από τα πρώτα λάθη του αρχάριου, ο οποίος στην ανάγκη του να απελευθερωθεί το συντομότερο, θυσιάζει τον καθένα και το καθετί στην εξελικτική του πορεία.  Ένα λάθος συχνό σε πολλούς αναζητητές, με καταστροφικά αποτελέσματα. 

Εκτός από τους 12 άθλους ο Ηρακλής πραγματοποίησε και άλλα μυθικά κατορθώματα.  Πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, έσωσε την Άλκηστη από τον Άδη, αφού πάλεψε με τον Χάρο, ελευθέρωσε τον Θησέα από τη φυλακή του βασιλιά των Μολοσσών στην Ήπειρο, και πολλά άλλα...  Στη συνέχεια του παρόντος πίνακα βέβαια θα ασχοληθούμε μόνο με τους 12 άθλους.  Από αυτούς δεν θα δούμε σε βάθος παρά μόνον κάποιους, ενώ οι υπόλοιποι θα αναφερθούν πολύ συνοπτικά.  Η πλήρης ανάπτυξη του κάθε άθλου άλλωστε θα απαιτούσε από μόνη της μια ολόκληρη εργασία.

Άθλος 1ος : ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΝΕΜΕΑΣ 

Ο μύθος λέει πως αυτό το λιοντάρι φρουρούσε το παλάτι της θεάς Σελήνης (ζώδιο του Καρκίνου που προηγείται του Λέοντα) και μία μέρα στο θυμό της το κλώτσησε και το πέταξε στη γη. Το άγριο αυτό λιοντάρι, κατασπάραζε ζώα κι ανθρώπους στη Νεμέα.  Ο Ηρακλής το βρήκε στη σπηλιά του που είχε δύο εξόδους. Έφραξε τη μία και του επετέθη από την άλλη. Λέγεται πως το δέρμα του ήταν αδιαπέραστο από όλα τα όπλα.  Έτσι αφού ο Μαθητής – Ηρακλής διαπίστωσε πως ούτε το σπαθί του, ούτε το ρόπαλο έφεραν κάποιο αποτέλεσμα, πολέμησε το θηρίο με γυμνά χέρια και τελικά κατάφερε να το πνίξει.

Ο συμβολισμός σ΄ αυτήν την περιπέτεια του Ηρακλή, αφορά τη πάλη του ανθρώπου με τον εγωισμό του, την υπερηφάνεια, την ατομικότητα. Θεωρώντας πως είναι αυτάρκης, γίνεται επιθετικός και επιδιώκει την απόλυτη κυριαρχία πάνω στους άλλους.  Υπερτονίζει ό,τι τον αφορά προσωπικά.  Είναι επόμενο, κάτω από μία τέτοια συμπεριφορά, να υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες όχι μόνο για την κοινωνία, αλλά και για τον ίδιον.

Ο Ηρακλής υπέταξε το λιοντάρι μέσα στη σπηλιά.  Υπάρχει μία αντιστοιχία με τους φυσικούς μας αδένες στην αστρολογία και στο σημείο αυτό του ζωδιακού, ερχόμαστε να σκεφθούμε την επίφυση και την υπόφυση. Ο Ηρακλής κλείνει το ένα άνοιγμα, για να νικήσει την απειλή.  Στο σώμα, η επίφυση αφορά τον κριτικό νου, ενώ η υπόφυση τις συγκινήσεις μας.  Ο ήρωας φράσσει το άνοιγμα των προσωπικών συγκινήσεων (υπόφυση) που απειλούν την ισορροπία μας, και χωρίς όπλο (πέταξε το ρόπαλο) σε μία πάλη σώμα με σώμα, κέρδισε τη μάχη με το «εγώ» του, όλα τα εγωιστικά κι ατομιστικά ένστικτα. 

Αφού έπνιξε το Λιοντάρι, ο Ηρακλής αφαιρεί το δέρμα του με τα νύχια του ίδιου του θηρίου, μιας κι όπως είπαμε ήταν αδιαπέραστο σε όπλα κι εργαλεία.  Κατόπιν φορά τη διάσημη αυτή Λεοντή επάνω του και δεν την αποχωρίζεται ποτέ πια σε όλα τα επόμενα κατορθώματά του.  Η Λεοντή είναι η προστασία του και συνάμα το κλειδί που θα του επιτρέψει να οδεύσει προς την επόμενη δοκιμασία.

Το πρώτο καθήκον του Μαθητή είναι η Κάθαρση, ο αφανισμός του εγωισμού!  Μόνον έτσι αποκτά μια δυνατή βάση για τα γυμνάσια που θα ακολουθήσουν.  Περιβεβλημένος τη Λεοντή, ο Μαθητής – Ηρακλής είναι πλέον ένας καινούριος άνθρωπος…  

Ο άθλος αυτός αντιστοιχεί στο ζώδιο του Λέοντα.  Είναι ενδιαφέρον ότι οι άθλοι δεν ξεκινούν απ’ τον «Κριό», που είναι το πρώτο ζώδιο του κύκλου.  Η αιτία του συμβολισμού αυτού θα πρέπει να αναζητηθεί στο ότι το ημερολόγιο των αρχαίων Ελλήνων ήταν πολύ διαφορετικό, αλλά ας μην επεκταθούμε τώρα σ’ αυτό…

Άθλος 2ος  : ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

Η Λερναία Ύδρα ήταν μυθικό όν με εννέα κεφάλια το οποίο σκότωσε ο Ηρακλής στον δεύτερο από τους άθλους του.  Καρπός της Έχιδνας και του Τυφώνα, ήταν αθάνατη.  Μόλις ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, έβγαιναν δύο.  Μόνο καίγοντάς τα με φωτιά, με την βοήθεια του ανιψιού του Ιολάου, κατάφερε να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό τους.  Μάλιστα το τελευταίο, το κεντρικό και αθάνατο, το έκοψε και το έθαψε στη γη για να μη ζωντανέψει ξανά.  Από το αίμα της Λερναίας Ύδρας, ο Ηρακλής έκανε τα βέλη του δηλητηριώδη.  Από το δηλητήριο αυτό δεν γλύτωσε ούτε ο ίδιος, ούτε και ο Κένταυρος Χείρωνας.

Εδώ έχει μεγάλη συμβολική σημασία το θάψιμο του κεφαλιού στη Γη.  Η γείωση, σώζει τον αναζητητή από πολλές δυσκολίες.  Επίσης η φωτιά, όταν μάθουμε να την χειριζόμαστε, είναι άριστος σύμμαχος.  Ας καθαρθεί δια των φλογών, ακούμε στη μύηση του 1ου Βαθμού…

Άθλος 3ος  : Ο ΚΑΠΡΟΣ ΤΟΥ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ

Στον Ερύμανθο είχε χαρίσει η Θεά Άρτεμις έναν τεράστιο αγριόχοιρο. Από εκεί εφορμούσε σε ολόκληρη την περιοχή, όπου τρομοκρατούσε και κατάστρεφε τα σπαρτά των χωρικών, ενώ με τους χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του.  Ο Ευρυσθέας ανέθεσε στον Ηρακλή να πιάσει τον κάπρο και να τον φέρει ζωντανό στο Άργος.   Ο ήρωας όμως, προτού βγει για κυνήγι, πέρασε από τον φίλο τους Κένταυρο Φόλο για να πάρει πληροφορίες για το άγριο ζώο. Έπρεπε να έχει επιδεξιότητα, ώστε να μην το σκοτώσει, γιατί ο άθλος του δεν θα εκτελείτο, αλλά ούτε και να το πλησιάσει από μπροστά γιατί θα τον ξέσκιζε με τα άγρια δόντια του. Έπρεπε λοιπόν να το προσεγγίσει κρυφά από τα πλάγια και να το δέσει.

Έτσι ο Ηρακλής, πέτυχε με ένα τέχνασμά του να οδηγήσει το ζώο στο Φαράγγι της Φολόης στο γεφύρι του Μπερή που είχε φράξει με δίχτυ και να το συλλάβει ζωντανό.

Ο Κάπρος συνδέεται με τη σεξουαλικότητα.  Όπως και σε άλλους άθλους του Ήρωα έχει σημασία να μην σκοτώσει ο αναζητητής τον αντίπαλο.  Κι αυτό γιατί πολύ συχνά αντίπαλος δεν είναι παρά ένα κομμάτι του εαυτού μας.  Είναι λοιπόν απαραίτητα τα τεχνάσματα – κι εδώ είναι που χρειάζεται ο Διδάσκαλος – ώστε να τιθασεύσουμε κι όχι να καταστρέψουμε τη ζωτική μας δύναμη!  

Άθλος 4ος  : ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΛΑΦΙ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ

Ο Ηρακλής έπρεπε να συλλάβει και να πάει στον Ευρυσθέα το ιερό ελάφι της θεάς Αρτέμιδος, με τα χρυσά κέρατα.  Ήταν ένα τόλμημα, γιατί απαγορευόταν να αγγίξει κάποιος το ελάφι αυτό.  Όταν η Άρτεμις παρουσιάστηκε μπροστά του, της μίλησε ευγενικά και της υποσχέθηκε να το επιστρέψει σώο κι αβλαβές στα δάση της. Η θεά δέχθηκε…

Η Άρτεμις είναι θεά σεληνιακή, άρα έχει σχέση με τον Καρκίνο.  Τα χρυσά κέρατα συμβολίζουν την ανώτερη γνώση.  Το ελάφι είναι λοιπόν η διάνοια. Καθώς το συγκεκριμένο ζώδιο είναι γεμάτο ευαισθησίες, μιλά για προστασία και φροντίδα, συναίσθημα και στοργή, ο Ηρακλής μαθαίνει να λειτουργεί χωρίς τη μυϊκή του δύναμη, αλλά με διακριτικότητα, ώστε να μη θίξει την ευαισθησία της θεάς.  Εδώ η ψυχή έρχεται σε επαφή με την διαίσθηση.

Στο ζώδιο αυτό συμπληρώνεται η πρώτη τετράδα των άθλων, το προπαρασκευαστικό στάδιο. Ο Καρκίνος είναι η πύλη της φυσικής ενσάρκωσης, ωστόσο, εδώ εμφανίζεται κι η χρήση της διάνοιας σε σχέση με τη διαίσθηση, την ενόραση με στόχο την κατανόηση.

Άθλος 5ος  :  Η ΚΟΠΡΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΑ

Η Κόπρος του Αυγεία ήταν η κοπριά που είχε συγκεντρωθεί στους τεράστιους στάβλους του βασιλιά της Ήλιδος Αυγεία με τις 3.000 βόδια, οι οποίοι δεν είχαν καθαρισθεί επί πολλά έτη. Το καθάρισμα αυτών των στάβλων από όλη την κοπριά μέσα σε μία μόνο ημέρα ήταν ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή.

Ο Ηρακλής καθάρισε την κοπριά σκάβοντας δύο χαντάκια στα θεμέλια των στάβλων και στρέφοντας μέσα από αυτά τα νερά του Πηνειού και του Αλφειού προς τους στάβλους. Τα νερά των δύο αυτών ποταμών παρέσυραν όλη την κοπριά.

Ας καθαρθεί δια του Ύδατος! Αναφωνεί ο 1ος Επόπτης στη μύηση του Μαθητού.  Η πράξη της καθάρσεως είναι παρούσα σε πολλούς άθλους του Μαθητή – Ηρακλή.  Είναι ένα τόσο δύσκολο έργο που δεν ολοκληρώνεται εύκολα, πρέπει να επανέλθουμε σ’ αυτό ξανά και ξανά… Επίσης είναι σημαντικό ότι ο Ήρωας δεν παίρνει το φτυάρι να καθαρίσει μόνος του την κόπρο… Επιστρατεύει μια στοιχειακή δύναμη ανώτερη απ’ αυτόν για να επιτευχθεί ο καθαρμός.

Άθλος 6ος  :  ΟΙ ΣΤΥΜΦΑΛΙΔΕΣ ΟΡΝΙΘΕΣ 

Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, ήταν ανθρωποφάγα πουλιά με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, των οποίων η εξόντωση ήταν ο έκτος άθλος του Ηρακλή.  Ο Ήρωας δεν γνώριζε πώς να τις κάνει να βγουν από την πυκνή βλάστηση της λίμνης, αλλά η θεά Αθηνά του έδωσε κρόταλα από χαλκό σφυρηλατημένα στο εργαστήρι του Ηφαίστου, τα οποία κροτάλισε ο ήρωας από ένα ύψωμα δίπλα στη λίμνη.  Με τον τρόπο αυτό τα πουλιά ξεσηκώθηκαν τρομαγμένα και ο Ηρακλής τα πέτυχε στον αέρα με τα βέλη του.

Ας θυμηθούμε εδώ τις Χειροκρουσίες των τεκτονικών βαθμών.  Ο κραδασμός που δημιουργείται, βοηθά φαίνεται να «ξετρυπώσει» ο Μαθητής τις άγριες όρνιθες που επιμελώς κρύβονται στο νου του.  Μ’ άλλα λόγια το έργο του Μαθητή –Ηρακλή σ’ αυτό το σκαλοπάτι ήταν να εξουδετερώσει τις ατίθασες και παρορμητικές σκέψεις, που καταδυναστεύουν το Είναι μας…

Άθλος 7ος  : Ο ΑΓΡΙΟΣ ΤΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ο μύθος λέει για ένα πανέμορφο και δυνατό ταύρο που χάρισε ο θεός Ποσειδώνας στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, με σκοπό να τον θυσιάσει για χάρη του. Ο ταύρος αυτός γεννήθηκε από τον αφρό της θάλασσας, εκεί όπου γεννήθηκε κι η θεά Αφροδίτη, κυβερνήτης του ζωδίου του Ταύρου. Όμως ο Μίνωας θαύμαζε τον ταύρο και δεν μπορούσε να τον θυσιάσει. Το άφησε, λοιπόν, ελεύθερο στο νησί. Ο Μίνωας, ας θυμηθούμε, είχε τον Λαβύρινθο και τον Μινώταυρο. Εκεί που χάνονταν κάθε χρόνο νέοι, βορά του θηρίου. Ο Λαβύρινθος συμβολίζει μεταξύ άλλων την πλάνη, κι αυτό είναι σαφές από τη σύνδεσή του με τον ταύρο του Ποσειδώνα. 

Ο Ηρακλής διατάχθηκε να συλλάβει τον ταύρο και να τον φέρει στη στεριά.  Αφού τον κυνήγησε σ’ όλο το νησί, κατόρθωσε να τον καβαλικέψει και διέσχισε μαζί του τα νερά της θάλασσας, φέρνοντας το ζώο στην στεριά.  Λέγεται, μάλιστα, πως τον οδήγησε σε μία πύλη με τρεις Κύκλωπες, οι οποίοι ονομάζονταν Βρόντος (βροντή),  Στερώπις (αστραπή) και Άργος (η στροβιλιζόμενη ενέργεια).

Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα αυτού του άθλου; Όταν ο αναζητητής της γνώσης τιθασεύσει τις παρορμητικές του σκέψεις, έρχεται η σειρά της επιθυμίας και της πλάνης.  Ο μύθος αναφέρεται στην κοσμική ευαισθησία και τη δύναμη της επιθυμίας που μας κυβερνά.  Ο Μίνωας αγάπησε τον ταύρο και δεν άκουσε την εντολή του θεού που του προσέφερε το δώρο για να το κάνει θυσία.  Το κράτησε.  Γοητεύτηκε και η γοητεία έφερε την καταστροφή.  Ο Ηρακλής καλείται να απαλλαγεί από την πλάνη της επιθυμίας, σε συναισθηματικό αλλά και σε φυσικό επίπεδο.  Αυτή η επιθυμία δεν πρέπει να καταπιεστεί, αλλά να ελεγχθεί και να χρησιμοποιηθεί σωστά. Βλέπουμε τον Ηρακλή να διασχίζει τη θάλασσα των συναισθημάτων και της γοητείας και να φέρνει τον ταύρο σε στέρεο έδαφος.  Τον οδηγεί στους Κύκλωπες, τους μυημένους που βλέπουν με το τρίτο μάτι, δηλαδή στην ψυχή με τις τρεις εκδηλώσεις της, που αστράφτει, δονείται, καθώς η ενέργειά της στροβιλίζεται προς την ανοδική της πορεία.

Άθλος 8ος  : ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΔΙΟΜΗΔΗ

Ο μύθος λέει πως ο Ηρακλής διετάχθη να συλλάβει τα ανθρωποφάγα άλογα του βασιλιά Διομήδη, ο οποίος ήταν σκληρός άνθρωπος κι έριχνε βορά στα φοβερά άλογα κάθε ξένο.  Ο Ηρακλής πήρε μαζί του σ’ αυτό το ξεκίνημα τον φίλο του Άβδηρο, και μετά από προσπάθειες, κατόρθωσε να συλλάβει τα άλογα.  Σίγουρος για την επιτυχία του, τα έδωσε στον Άβδηρο να τα οδηγήσει στον Διομήδη, αλλά ο Άβδηρος δεν είχε τις ικανότητες του Ηρακλή, τα άλογα αφήνιασαν και τον σκότωσαν. Ο Ηρακλής αναγκάστηκε να τα κυνηγήσει ξανά και να τα συλλάβει.  Τέλος τα άλογα σκοτώνουν τον ίδιο τον αφέντη τους, τον Διομήδη.

Ο μύθος αυτός έχει πολλά στοιχεία που μας οδηγούν να τον κατατάξουμε στο ζώδιο του Κριού.  Ο Διομήδης ήταν γιος του θεού Άρη.  Παρουσιάζεται σαν ένας αιμοχαρής άνθρωπος. Το άλογο στη συμβολική γλώσσα είναι η διανοητική δραστηριότητα.  Ο Άρης είναι ο εξωτερικός κυβερνήτης του Κριού, αλλά παράλληλα, έχουμε σ’ αυτό το ζώδιο εσωτερικό κυβερνήτη τον Ερμή.

Ο αναζητητής της γνώσης, στο ξεκίνημά του (Κριός), πρέπει να συλλάβει και να δαμάσει τις βίαιες, σκληρές, άπονες και πολεμοχαρείς σκέψεις του. Ακόμη, πρέπει να περιορίσει την απότομη και σκληρή έκφραση και ομιλία προς τους άλλους.  Πολλές φορές, οι λέξεις μας αρκούν για να ματώσουν την ψυχή των συνανθρώπων μας.  Αυτές τις ενστικτώδεις παρορμήσεις, πρέπει να τις αναγνωρίσουμε και να τις τιθασεύσουμε. 

Ο Ηρακλής που συλλαμβάνει τα άλογα αλλά τα δίνει στον Άβδηρο να τα πάει στον Διομήδη, είναι η επιπολαιότητα και η βιασύνη μέσα στο ζώδιο του Κριού, να θεωρήσει πως ένας άθλος ολοκληρώθηκε.  Η ίδια η ψυχή (Ηρακλής) δεν αναλαμβάνει να οδηγήσει τα άλογα στον τελικό προορισμό, αλλά τα εμπιστεύεται στη προσωπικότητα (Άβδηρος), υπερεκτιμώντας την κατάσταση.

Το μάθημα έρχεται με πιο σκληρό τρόπο, καθώς η προσωπικότητα δεν είναι έτοιμη να αντισταθεί στις αδηφάγες σκέψεις κι η ψυχή προσπαθεί και πάλι για να πετύχει το στόχο της.  Τελικά σκοτώνεται αυτός που αφεντεύει τις ιδιοτελείς σκέψεις και τα άπονα λόγια, από τα ίδια τα δημιουργήματά του, με τον θάνατο του Διομήδη

Άθλος 9ος  : Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ

Η Ιππολύτη  ήταν βασίλισσα των Αμαζόνων.  Η ζώνη της είχε δοθεί ως δώρο από τον Άρη και αποτελούσε έμβλημα Εξουσίας.  Ο Ήρωας μετέβη στη χώρα των Αμαζόνων όπου έλαβε χώρα μια αιματηρή μάχη, η οποία οδήγησε στο θάνατο πολλές από αυτές.  Ο Ηρακλής νίκησε και άρπαξε τη Ζώνη που αναζητούσε.

Στον άθλο αυτό, ας συνδυάσουμε τη ζώνη, το περίζωμα και τις Εξουσίες κι ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του…

Άθλος 10ος  : ΤΑ ΒΟΔΙΑ ΤΟΥ ΓΗΡΥΟΝΗ

Τα βόδια του Γηρυόνη ήταν στην ελληνική μυθολογία όντα, τα οποία άνηκαν στο Γηρυόνη τον τερατόμορφο γιο του Ποσειδώνα.  Ο Ηρακλής αφού σκότωσε με το ρόπαλο τους φύλακες των βοδιών, τόξευσε και τον ίδιο το Γηρυόνη και αιχμαλώτισε τελικά τα βόδια του.

Ο άθλος αυτός θα πρέπει μάλλον να συνδυαστεί με τον 7ο άθλο που αφορά στον άγριο Ταύρο της Κρήτης.  

Άθλος 11ος  : ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΗΛΑ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ

Ο Ηρακλής σ’ αυτόν τον άθλο πήρε την εντολή να βρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.  Η αναζήτηση τον οδηγεί μακριά πια και δεν ξέρει πού βρίσκονται αυτά τα μήλα.  Συνάντησε τον Νηρέα, «τον σοφό των θαλασσών» ένα δάσκαλο σοφό αλλά ασαφή στα λόγια του.  Έπαιρνε πολλές μορφές και δεν απαντούσε ευθέως. Κάποια στιγμή από τα λεγόμενα του Νηρέα, καταλαβαίνει πως πρέπει να πάει νότια.  Στο δρόμο του νίκησε τον γίγαντα Ανταίο (γιο του Ποσειδώνα και της Γαίας) και συνάντησε τον Βούσιρη (γιο του Ποσειδώνα και μίας θνητής).  Ο Βούσιρης θεωρούσε πως ήταν δάσκαλος, έπεισε τον Ηρακλή, τον παρέσυρε και ήθελε να τον θυσιάσει.  Ο Ηρακλής κατόρθωσε να καταλάβει τι συνέβαινε και ξέφυγε.  Μετά συναντά τον Προμηθέα δεσμώτη στο βράχο και τον λυπάται.  Τον βοηθά κι εκείνος του εξηγεί πώς να βρει και να πάρει τα χρυσά μήλα.  Βρίσκει τον Άτλαντα που κρατά το βάρος του κόσμου στις πλάτες του και παίρνει τη θέση του. 

Ο Άτλας πήγε κατευθείαν στις Εσπερίδες και τους είπε να του δώσουν τα χρυσά μήλα.  Πρώτα, όμως, έπρεπε να εξουδετερωθεί ο Λάδωνας, το ακοίμητο φίδι-φύλακας των δέντρων. Οι Εσπερίδες κατασκεύασαν τότε ένα γλυκό ποτό στο οποίο έριξαν υπνωτικά βότανα. Μόλις ο Λάδωνας το ήπιε, έπεσε σε βαθύ ύπνο. Έτσι ο Άτλαντας πήρε τα μήλα. Ο Τιτάνας σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να φορτώσει σε άλλον τα βάρη του ουρανού.  Είπε, λοιπόν, στον Ηρακλή να κρατήσει ακόμα λίγο τα βάρη του μέχρις ότου εκείνος πάει τα μήλα στον Ευρυσθέα και επιστρέψει. Ο Ηρακλής συγκράτησε το θυμό του και επιστράτευσε την πονηριά του.  Έκανε πως δέχεται, αλλά παρακάλεσε τον Άτλαντα, επειδή το βάρος του είχε κόψει τις πλάτες, να τον βοηθήσει να βάλει μια κουλούρα στις κολόνες του ουρανού, ώστε να μην ενοχλείται.  Πράγματι, ο Άτλας άφησε κάτω τα μήλα και κράτησε τον ουρανό για να διευκολυνθεί ο Ηρακλής. Ο ήρωας όμως του έδωσε μια και τον έσπρωξε κάτω από τον ουρανό και αυτός ξεγλίστρησε και έφυγε

Ο άθλος αυτός είναι ο πιο περιπετειώδης. Στο ζώδιο των Διδύμων έχουμε τα ταξίδια και τη διαρκή μετακίνηση με σκοπό τη γνώση. 

Το μήλο είναι σύμβολο που βρίσκουμε και στη Παλαιά Διαθήκη, στο κήπο της Εδέμ, όπου κοντά του βρίσκεται ένα φίδι και στο Δέντρο αυτό είναι η γνώση του καλού και του κακού.

Είναι η αρχή της γνώσης πάνω στη δυαδικότητα των πραγμάτων, στο διπλό ζώδιο των Διδύμων, όπου όλα έχουν τις δύο όψεις, καλό και κακό, μικρό και μεγάλο, είναι η αναγνώριση της έλξης των αντιθέτων.

Στον άθλο τα χρυσά μήλα είναι πολλά, σύμβολο της πολυπλοκότητας, της πολλαπλότητας, της σύνθεσης και των πολλών γνώσεων που αποκτούν όσοι τρέφονται με το Δέντρο της Ζωής.  Στην αναζήτηση αυτή υπάρχει πάντα το στοιχείο της πλάνης και της ασάφειας. 

Ο πρώτος δάσκαλος, ο Νηρέας, έχει Ποσειδώνια στοιχεία (οι Δίδυμοι τετραγωνίζουν τους Ιχθείς), αλλά με την έννοια της άπιαστης σοφίας, την οποία ο Ηρακλής δεν κατανοεί. Γι’ αυτό και κάνει λάθος και πάει νότια.  Στη συμβολική γλώσσα, η νότια πορεία, σημαίνει οπισθοδρόμηση.  Παλεύει με τον γίγαντα Ανταίο, επίσης Ιχθυακό, καθώς είναι γιος του Ποσειδώνα και μίας θνητής, μία πλάνη λοιπόν και συναντά τη βασική δυσκολία, τον ψευδό-δάσκαλο Βούσιρη, που επιδιώκει να τον πλανέψει και να τον θυσιάσει για δικό του όφελος. 

Ο αναζητητής είναι δυνατόν να βρεθεί σε λανθασμένο χώρο γνώσης, κι ο δάσκαλος να μην είναι ο σωστός.  Αυτό, ακόμη κι αν γλιτώσει, όπως ο Ηρακλής, τον καθυστερεί. 

Τέλος εμφανίζεται η φιλευσπλαχνία, με τη βοήθεια που παρέχει στον Προμηθέα, αλλά και στον δάσκαλό του Χείρωνα, που πλήγωσε άθελά του. Ο Προμηθέας, είναι αυτός που τρώγεται από τους γύπες των τύψεων, γιατί μετέδωσε τη γνώση σε αμύητους και αυτή σπαταλήθηκε ή κακοποιήθηκε.  Ο Ηρακλής διώχνει την ιδιοτέλεια, τον προσωπικό του στόχο και προσφέρεται να βοηθήσει τους πάσχοντες, Προμηθέα, αλλά και Χείρωνα.  Ο Προμηθέας, τον ανταμείβει για τη πράξη του και τον συμβουλεύει πώς να βρει τα μήλα, δηλαδή πώς να προσεγγίσει τη γνώση χωρίς κίνδυνο.

Όταν παίρνει τον κόσμο στους ώμους του, είναι μία συμβολική κίνηση, μία προσωπική θυσία πάλι, καθώς σηκώνει το βάρος της ανθρωπότητας κι αυτό τον οδηγεί στην ανταμοιβή των χρυσών μήλων.

Ο Δράκος που φύλαγε το δέντρο της γνώσης είναι αυτός που μπορεί να μας πλανέψει, όπως συνέβη με τον Αδάμ και την Εύα.  Οι τρεις Παρθένες όμως που δίνουν τα μήλα, ονομάζονται Νοημοσύνη, Αγάπη και Σοφία.  Αν δούμε τους δεκανούς των Διδύμων, είναι αντίστοιχες του Ερμή, της Αφροδίτης και του Κρόνου.

Στο τέλος για να ολοκληρώσει την αποστολή του ο Μαθητής – Ηρακλής πρέπει να επιστρατεύσει κι όλη του την πονηριά.  Αυτό μας ξενίζει λίγο, αλλά ίσως θα έπρεπε να θυμηθούμε το παλιό ρητό που λέει: «Αν ο Μαθητής χρειαστεί να κλέψει την Γνώση, θα την κλέψει!»

Ο άθλος αυτός λοιπόν σημειώνει τις πλάνες και τους ψεύτικους δασκάλους, αλλά και τη λεπτότητα της προσέγγισης της γνώσης, καθώς και την ανιδιοτελή προσφορά υπηρεσίας προς την ανθρωπότητα. 

Άθλος 12ος  :  ΚΕΡΒΕΡΟΣ

Στην Ελληνική μυθολογία, ο Κέρβερος αντιπροσωπεύει τον φύλακα του Άδη και έχει συνήθως την μορφή ενός σκύλου με τρία κεφάλια.  Σύμφωνα με τον Αισχύλο, γεννήθηκε από την ένωση δυο τεράτων, του Γίγαντα Τυφώνα και της Έχιδνας. Η παρουσία του εξασφαλίζει την παραμονή των νεκρών στον Κάτω Κόσμο αλλά και την αδυναμία των ζωντανών να εισέλθουν σε αυτόν.  Ο Ηρακλής, χρησιμοποιώντας μόνο τη δύναμη των χεριών του, αιχμαλώτισε και μετέφερε τον Κέρβερο στον επάνω κόσμο.  

Η ερμηνεία αυτού του άθλου είναι μάλλον προφανής.  Ο Μαθητής – Ηρακλής ολοκλήρωσε τη μυητική του πορεία με το τελευταίο και μέγιστο κατόρθωμα: τη νίκη επί αυτού του ίδιου του Θανάτου!  «Θανάτω, θάνατον πατήσας…»  Εισήλθε οικιοθελώς στο βασίλειο του Άδου κι επέστρεψε έχοντας νικήσει κι απαγάγει το φύλακα της πύλης, καταλύοντας έτσι την εξουσία του!

***

Μετά την ολοκλήρωση της Μαθητείας, ο Ήρωας – Ηρακλής έζησε την υπόλοιπη ζωή του αντιμετωπίζοντας συνεχώς νέες προκλήσεις.  Οι δοκιμασίες δεν σταματούν ποτέ…  Το τελευταίο κατόρθωμά του ήταν ο φόνος του Κενταύρου Νέσσου, που προσπάθησε να κλέψει τη γυναίκα του ήρωα, την όμορφη Δηιάνειρα.

Τη στιγμή που ο Νέσσος πέθαινε από τα δηλητηριασμένα βέλη του Ηρακλή εκμυστηρεύθηκε στη Δηιάνειρα ότι ο σύζυγός της δεν την αγαπούσε πια και ότι για να ξανακερδίσει την αγάπη του, έπρεπε να του δώσει να φορέσει ένα χιτώνα, αφού τον βουτήξει πρώτα μέσα στο αίμα του νεκρού κενταύρου.

Η Δηιάνειρα, που δεν ήξερε ότι το αίμα του Νέσσου ήταν δηλητηριασμένο από τα βέλη, έδωσε το χιτώνα στον ήρωα.  Οι πόνοι του Ηρακλή ήταν τόσο φριχτοί, ώστε τρελάθηκε και, ανάβοντας φωτιά πάνω στην κορφή του βουνού Οίτη, κάηκε ζωντανός.  Ακόμα και σήμερα, η υψηλότερη κορυφή αυτού του βουνού ονομάζεται Πυρά.

Μετά το θάνατό του ο Ηρακλής απο-θεώθηκε.  Ο Δίας τον πήρε στον Όλυμπο και τον πάντρεψε με τη θεά της νιότης, την Ήβη.  Παρ’ ότι τα αρχαία κείμενα δεν συνεχίζουν τη διήγηση από κει και πέρα, είμαι σίγουρος ότι ένας νέος κύκλος αγώνων άνοιξε για τον Ήρωα.   Ο Θεός – Ηρακλής φόρεσε εκ νέου ένα καινούριο Λευκό Περίζωμα, ανέλαβε τα Όπλα – Εργαλεία του και ρίχτηκε χωρίς δισταγμό στη μάχη για το Μεγάλο Έργο…

Ανεγνώσθη σε κανονικές εργασίες Α' βαθμού το Σεπτέμβριο του 2008