ΠΕΡΙ ΗΛΙΟΣΤΑΣΊΩΝ

Όσον αφορά στον Ήλιο, το έτος περιλαμβάνει τέσσερα κομβικά σημεία: τις δύο ισημερίες και τα δύο ηλιοστάσια.  Στις ισημερίες, ήτοι στις 21 Μαρτίου και στις 21 Σεπτεμβρίου, η διάρκεια της ημέρας είναι ίση με τη διάρκεια της νύχτας.  Στο χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου) έχουμε τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους και στο θερινό ηλιοστάσιο (22 Ιουνίου) έχουμε τη μεγαλύτερη ημέρα του έτους.  Από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι  τέσσερις ημερομηνίες έχουν μεγάλη σημασία για τις εκδηλώσεις της ζωής.  Όσον αφορά δε στα διάφορα Τάγματα και στις μυστηριακές σχολές, αυτά απέδιδαν τεράστια σημασία στα σταυροδρόμια του Ήλιου…

          Εις το τυπικό του Α΄ βαθμού, στη διδασκαλία του Μαθητού Τέκτονος διαβάζουμε ότι οι δύο στήλες στην είσοδο του Ναού συμβολίζουν τα δύο ηλιοστάσια.  Μάλιστα παραδοσιακά οι δύο αυτές στήλες ήταν χρωματισμένες η μία Λευκή και η άλλη Μέλαινα.  Προφανώς αντιστοιχούν στο θερινό Ηλιοστάσιο η Λευκή και στο χειμερινό Ηλιοστάσιο η Μαύρη.  Το συμβολισμό αυτό βρίσκουμε πολύ συχνά και σε Αιγυπτιακούς Ναούς καθώς και σε πολλά μαγικά Τάγματα της Δύσης.  Επιτρέψατε μου ωστόσο να βάλω εδώ μια άνω τελεία και να διερευνήσω το θέμα από μια άλλη γωνία…

          Τα Χριστούγεννα γνωρίζουμε πως έχουν τοποθετηθεί σκόπιμα επάνω στο χειμερινό Ηλιοστάσιο.  Ξέρουμε βεβαίως ότι ο Ιησούς, εάν ήταν υπαρκτό πρόσωπο δεν μπορεί να είχε γεννηθεί Χειμώνα.  Οι μελετητές έχουν βρει πολλά στοιχεία στη Βίβλο που επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη.  Για παράδειγμα τη νύχτα της θείας Γέννησης τα κείμενα αναφέρουν πως οι ποιμένες διανυκτέρευαν έξω στη φύση, μαζί με τα κοπάδια τους.  Κάτι τέτοιο δε μπορεί να συμβεί το Χειμώνα.  Κάποια από τις άλλες εποχές ναι, αλλά όχι στις 25 Δεκεμβρίου που το κρύο είναι τσουχτερό και όλοι μαζεύονταν μέσα στις στάνες.  Το αναφέρω αυτό σαν ένα ελάχιστο παράδειγμα γιατί εδώ δεν μας ενδιαφέρει να εξιχνιάσουμε την πραγματική ημερομηνία γέννησης του Ιησού.  Οι Ιστορικοί πάντως έχοντας συγκρίνει μια πληθώρα στοιχείων και ημερομηνιών έχουν καταλήξει πως αν όντως έλαβε χώρα η Θεία Γέννησις, τότε σίγουρα δεν συνέβη το Δεκέμβριο.

          Παρ’ όλα αυτά στο παρόν πόνημα η πυξίδα μας είναι ο Συμβολισμός.  Γνωρίζουμε πλέον ότι η ημερομηνία των Χριστουγέννων επιλέχθηκε επίτηδες για να καλύψει την παλαιότερη θρησκεία: το Μιθραισμό.  Ο Μίθρα όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις Ηλιακές λατρείες είχε γεννηθεί στο χειμερινό Ηλιοστάσιο.  Έτσι κι ο Χριστιανισμός ως Ηλιακή Θρησκεία, προκειμένου να υπερκαλύψει τις παλαιότερες λατρείες, τοποθέτησε τη γέννηση του Χριστού πάνω στην ίδια ημερομηνία.  Εδώ όμως υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα επί της ουσίας: γιατί ο Θεός να ενσαρκώνεται στη γη την πιο σκοτεινή ημέρα του Χρόνου?  Κάποιοι λένε ότι απλά την 25^η Δεκεμβρίου η διάρκεια της ημέρας αρχίζει πάλι να μεγαλώνει… Αυτό όμως είναι μια σοφιστεία!  Αρχίζει μεν να μεγαλώνει αλλά δεν παύει να είναι η μικρότερη ημέρα του έτους.  Κάτι δεν κολλάει εδώ…

…Ώσπου έπεσε στην αντίληψή μου ο τρόπος που υπολογίζουν την ηλικία τους οι κινέζοι.  Στην κίνα αρχίζουν να μετρούν από την ημερομηνία της σύλληψης!  Προσθέτουν δηλαδή στην ημερομηνία της γέννησης συν 9 μήνες.  Κι έτσι είναι το σωστό.  Σήμερα ξέρουμε ότι ο άνθρωπος σε εξαιρετικές περιπτώσεις έχει μέχρι και κάποιες μνήμες κι από την ενδομήτριο ζωή του.  Μας παραπλανούν σκόπιμα παίζοντας με τις λέξεις.  Κι ενώ δεν μας λένε τυπικά ψέματα, στην ουσία μας αποκρύπτουν την αλήθεια.  Αν σκεφτούμε τις λέξεις με την αρχαιοελληνική τους σημασία, τότε όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα:  Στις 25 Δεκεμβρίου δεν έλαβε χώρα η Γέννησις του Θεανθρώπου αλλά ο ΤΟΚΕΤΟΣ του.  Η Γέννηση έλαβε χώρα 9 μήνες πριν.  Θυμηθείτε, ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει…  Ποια ημερομηνία είναι 9 μήνες πριν το χειμερινό Ηλιοστάσιο? Η 22^α Μαρτίου, η εαρινή Ισημερία!  Τώρα μπαίνουν όλα στη θέση τους.  Ποιο είναι το πρώτο ζώδιο του κύκλου? Ο Κριός.  Πότε μπαίνει ο Ήλιος στον Κριό? Μα την εαρινή Ισημερία φυσικά?  Ποια πρέπει να είναι η πρωτοχρονιά λοιπόν? (και ήταν παλιά…)  Η 22^α Μαρτίου. 

Σκεφτείτε τώρα: πως εισερχόμαστε στη Στοά?  Ιστάμενοι μεταξύ των δύο στηλών.  Ανάμεσα από τη μαύρη και την άσπρη μέρα.  Ανάμεσα από τα δύο ηλιοστάσια δηλαδή.  Τι είναι ανάμεσα στα δύο ηλιοστάσια?  Οι Ισημερίες!  Γι’ αυτό παλιά οι μυήσεις, ιδίως του πρώτου βαθμού γίνονταν αποκλειστικά στις ισημερίες και ιδίως στην εαρινή!  Πάνω δε από τη στήλη του Βορά, στο σημείο που κάθονται οι νεομυηθέντες βρίσκεται η κολόνα με το ζώδιο του Κριού!  Κάνοντάς μας λοιπόν να συγχέουμε τη Γέννηση με τον Τοκετό, έχουν βρει έναν πολύ εύσχημο τρόπο να μειώσουν τη σημασία της εαρινής Ισημερίας.  Είναι η μέρα που η φύση ξυπνά.  Είναι το μεγάλο Σάμπατ των Μαγισσών.  Είναι η ημέρα που τελείται ο Ιερός Γάμος.  Είναι η λατρεία της αρχέγονης μυστικής σεξουαλικής ένωσης του Ήλιου και της Σελήνης.  Η απόλαυση και το σεξ όμως στην εποχή μας είναι απαγορευμένα κι εκχυδαϊσμένα.  Ο τιμωρητικός Ιεχωβάς έδωσε εντολή «…και με πόνο θα γεννάς τα παιδιά σου…».  Έτσι αντί να γιορτάζουμε την πραγματική Γέννηση, την άνοιξη, που είναι μια μέρα χαράς, ηδονής και απόλαυσης, γιορτάζουμε τον τοκετό που είναι μια μέρα πόνου.  Αφήνω τα λοιπά συμπεράσματα στη φαντασία σας…

Ας δούμε τώρα και τη συνέχεια:  Πως γιορταζόταν η 22^α Μαρτίου στην αυγή του Χρόνου?  Τι τελετές εκτελούσαν την Πρωτοχρονιά δηλαδή?  Η Πρωθιέρια εισερχόταν στα άδυτα των αδύτων, άνοιγε τα πόδια της και ‘άφηνε να τρέξει το Ιερό αίμα της περιόδου της στο βωμό.  Προσέφερε την πρώτη θυσία της χρονιάς στη μεγάλη Λευκή Θεά.  Μια θυσία αιματηρή αλλά ταυτόχρονα αναίμακτη.  Η μεγάλη Λευκοθέα ουδέποτε επιθύμησε τη βία.  Αυτά βέβαια αναφέρονται σε αρχαίες εποχές που επικρατούσε ακόμη η μητριαρχία.   Όταν όμως η έννοια της ιδιοκτησίας άρχισε να είναι σημαντική για τους ανθρώπους, απέκτησε αξία η μυϊκή δύναμη του αρσενικού.  Γιατί τότε μόνον ο άντρας έγινε σημαντικός, εφόσον μπορούσε πιο αποτελεσματικά να περιφρουρήσει τα κεκτημένα του.   Έτσι έγινε σιγά σιγά η μετάβαση στην πατριαρχία.  Και αναλογικά περάσαμε στον Άντρα Θεό από την αγνή λατρεία της Μεγάλης Μητέρας.  Και η Πρωθιέρια αντικαταστάθηκε από τον Αρχιερέα.  Ο άντρας όμως ένιωθε πάντα μειονεκτικά απέναντι στη γυναίκα.  Αυτή μπορούσε να κυοφορήσει μια νέα ζωή, αυτός όχι!  Κι όταν ο Ιερέας βρέθηκε αντιμέτωπος με τα Ιερατικά του καθήκοντα…  εκεί βρέθηκε πραγματικά σε αδιέξοδο.  Ήξερε ότι έπρεπε να προσφέρει το αίμα του στο βωμό, αλλά αυτός δεν είχε περίοδο κάθε 28 ημέρες.  Ούτε μπορούσε να συντονιστεί με τις φάσεις της σελήνης.   Για να ξαναμπεί βέβαια η γυναίκα στο Ιερό ούτε συζήτηση.  Μάλιστα ενώ μέχρι και οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την γυναίκα ιερή κατά την έμμηνο ρύση της, οι χριστιανοί ιερείς σήμερα μας διδάσκουν ότι αυτές ακριβώς της ημέρες η γυναίκα είναι βρώμικη.  Τα κοριτσάκια μαθαίνουν ότι η περίοδος είναι κάτι βρώμικο που πρέπει να το απορρίπτουμε στα σκουπίδια.  (Όταν σε άλλες κοινωνίες το συμβούλιο των γερόντων του χωριού απολάμβανε το μεγάλο προνόμιο να πίνει το αίμα της περιόδου των παρθένων…)  ‘Έτσι μη έχοντας άλλο υποκατάστατο οι άντρες ιερείς εισήγαγαν της θυσίες ζώων κι ανθρώπων, πράξη άκρως βδελυρή και διαστροφική αλλά παρ’ όλα αυτά βολική για τους σκοπούς τους.

Και η μεγάλη μητέρα έμεινε στην άκρη.  Αναζητούμε τον Πατέρα – Ουρανό, αλλά η προσπάθειά μας είναι καταδικασμένη να αποτύχει αφού έχουμε κόψει τη σύνδεση με τη Μητέρα – Γη.  Ξεχνάμε ότι ακόμη κι ο χρυσός λωτός έχει τις ρίζες του στη λάσπη!  Από εκεί αντλεί τη δύναμή του.  Είμαστε τέκνα της μεγάλης Γαίας, η οποία είναι πλέον χήρα.  Είμαστε τα τέκνα της Χήρας, ας μην τη λησμονούμε...

Βλέπουμε λοιπόν ότι συχνά η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μας αλλά ωστόσο αόρατη…  Τελικά κανείς δε λέει ψέματα για τα γεγονότα αυτά καθαυτά.   Και μέσα στο διάκοσμο της στοάς είναι όλα αποτυπωμένα.  Όμως το Πνεύμα μας είναι ασθενές και παραπλανάται εύκολα.  Ο νους, αυτός ο αιώνιος Διαβολέας, περιφρονεί το ουσιώδες και προσκολλάται σε ανοησίες που εύκολα του αποσπούν την προσοχή.  Είναι κι αυτό ένα μάθημα που πρέπει να γνωρίσουμε μέσα από τη φοίτησή μας στη Στοά…

Αναγνώσθηκε τον Ιανουάριο του 2010, σε γεύμα για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο...