ΟΙ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ

Ο ήρως Ηρακλής ενσαρκώνει το πρότυπο του αγωνιζομένου Ανθρώπου για την ολοκλήρωση του Μεγάλου Έργου.  Είναι ο Μαθητής που κατόρθωσε να γίνει Υπεράνθρωπος.  Μέσα από τους άθλους του Ηρακλή, έχουμε αυτή καθαυτή την ατραπό της Μαθητείας.  Οι 12 άθλοι, που αντιστοιχούν μάλιστα με τα 12 σημεία του ζωδιακού κύκλου, είναι τα γυμνάσια της ψυχής μέσω επιτευγμάτων, δυσκολιών και εμποδίων προκειμένου να επιτευχθεί η τελειοποίηση.  Είναι η πορεία μας για το «Γνώθι σ’αυτόν».

Ο Ηρακλής, αυτός ο ημίθεος, γιος του Δία και μία θνητής, της Αλκμήνης, σε μία εποχή μακρινή, δεν δείχνει παρά τη πορεία του ανθρώπου προς την αποδέσμευση από την ύλη.  Η θνητή μητέρα του προσφέρει ένα σώμα φθαρτό, αλλά ο θεϊκός πατέρας (η θεία σπίθα που όλοι έχουμε μέσα μας δηλαδή), του προσφέρει τη δυνατότητα να ενωθεί με τη συμπαντική ενέργεια, μετά από αγώνα προσωπικό και επίπονο.

Πριν γεννηθεί ακόμα ο Ηρακλής, ο Δίας ανήγγειλε στους Θεούς ότι θα γεννηθεί από την Αλκμήνη απόγονος του Περσέα, που θα βασιλεύσει στον Θρόνο των Περσίδων. Όταν γεννήθηκε ο Ηρακλής, η Ήρα, η γυναίκα του Δία, που τον ζήλευε για την απιστία του, έστειλε στην κούνια του δύο φίδια, αλλά το βρέφος τα στραγγάλισε.  Βλέπετε, ενώ στους κοινούς θνητούς δεν ζητείται κάτι τέτοιο, οι Ήρωες πρέπει από την αρχή κιόλας να αποδείξουν την αξία τους…

Πολύ αργότερα, όταν ο Ηρακλής ήταν έτοιμος να περάσει στην ενηλικίωση, χρειάστηκε να πάρει την πρώτη του και σημαντικότερη απόφαση.  Σύμφωνα με τη μυθολογία, ενώ στεκόταν στη διχάλα ενός μονοπατιού σε σχήμα «Υ» (κι ας το θυμόμαστε αυτό το γράμμα), εμφανίστηκαν μπροστά του δυο πανέμορφες κοπέλες: η Αρετή και η Κακία!  Η Κακία τον προέτρεπε να ακολουθήσει την εύκολη και γεμάτη απολαύσεις Αριστερή Ατραπό, ενώ η Αρετή του πρότεινε το δύσκολο και γεμάτο αγκάθια, δεξί μονοπάτι της Γνώσης.  Αυτή είναι η θεμελιώδης απόφαση που οφείλει να λάβει ο Μαθητής.  Οι ελάχιστοι θαρραλέοι που θα επιλέξουν να ακολουθήσουν την Αρετή, θα διαπιστώσουν ότι ευθύς αμέσως, ως λάβουν την επίμαχη απόφαση, θα εμφανιστούν στη ζωή τους πλήθος δοκιμασιών!

Το ίδιο το όνομα «Ηρακλής» τώρα, σημαίνει το «κλέος της Ήρας», δηλαδή η δόξα και η λάμψη της ψυχής. Ο μύθος αναφέρει πως ενώ ο Ηρακλής είχε γίνει ένας γενναίος και σημαντικός άντρας, απέκτησε οικογένεια, αλλά κάποια στιγμή η Ήρα που τον ζήλευε και τον καταδίωκε από βρέφος, τον τρέλανε κι εκείνος σκότωσε την οικογένειά του και τα στενά φιλικά του πρόσωπα. Αυτό το γεγονός βέβαια, έχει και συμβολική αξία.  Ίσως ο Ηρακλής να μην φόνευσε κυριολεκτικά τα αγαπημένα του πρόσωπα.  Ίσως να τα «σκότωσε» εντός του, προκειμένου να ακολουθήσει την οδό του ουρανού.  Να θυμηθούμε ότι ο Ιησούς «προέτρεπε» τους μαθητές του να σκοτώσουν τους γονείς του για να τον ακολουθήσουν… Θα δούμε όμως παρακάτω κι άλλη μια εξήγηση για το ίδιο συμβάν.

Για να συνεχίσουμε ωστόσο την ιστορία μας, όταν συνήλθε από τη τρέλα αυτή, ζήτησε βοήθεια στο μαντείο των Δελφών, για να βρει το δρόμο προς τη λύτρωση και τη συγχώρεση.  Η Πυθία τον συμβούλεψε να γίνει για 12 χρόνια υποτακτικός του Ευρυσθέα και να υπακούει σε ό,τι του ζητήσει, ώστε να γλιτώσει από το κακό. Ο Ευρυσθέας, του ζήτησε να εκπληρώσει 12 δύσκολα κατορθώματα, που μόνο ένας ημίθεος μπορούσε να ολοκληρώσει.

Η Ήρα φαίνεται να τον καταδιώκει από τη γέννησή του, αλλά πέρα από την εξωτερική μορφή του μύθου, αν σκεφθούμε πως το όνομά του φέρει σαν πρώτο συνθετικό τη λέξη «Ήρα», τότε πρέπει να σκεφθούμε τον συμβολισμό.  Η Ήρα είναι η ψυχή που επιζητά τη δόξα και την λάμψη. Αλλά, πριν βρει τον δρόμο της, κάνει λάθη, άλλοτε απλά κι άλλοτε τραγικά.

Το συμπαντικό νόημα του Ηρακλή, είναι ο μαθητής που επιδιώκει την εσωτερική του τελείωση.  Ωστόσο έχει να παλέψει με τα θηρία που κρύβει μέσα του. Η τρέλα κάτω από την οποία ο Ηρακλής σκοτώνει τα αγαπημένα του πρόσωπα, είναι ένα από τα πρώτα λάθη του αρχάριου, ο οποίος στην ανάγκη του να απελευθερωθεί το συντομότερο, θυσιάζει τον καθένα και το καθετί στην εξελικτική του πορεία.  Ένα λάθος συχνό σε πολλούς αναζητητές, με καταστροφικά αποτελέσματα. 

Εκτός από τους 12 άθλους ο Ηρακλής πραγματοποίησε και άλλα μυθικά κατορθώματα.  Πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, έσωσε την Άλκηστη από τον Άδη, αφού πάλεψε με τον Χάρο, ελευθέρωσε τον Θησέα από τη φυλακή του βασιλιά των Μολοσσών στην Ήπειρο, και πολλά άλλα...  Στη συνέχεια του παρόντος πίνακα βέβαια θα ασχοληθούμε μόνο με τους 12 άθλους.  Από αυτούς δεν θα δούμε σε βάθος παρά μόνον κάποιους, ενώ οι υπόλοιποι θα αναφερθούν πολύ συνοπτικά.  Η πλήρης ανάπτυξη του κάθε άθλου άλλωστε θα απαιτούσε από μόνη της μια ολόκληρη εργασία.

Άθλος 1ος : ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΝΕΜΕΑΣ 

Ο μύθος λέει πως αυτό το λιοντάρι φρουρούσε το παλάτι της θεάς Σελήνης (ζώδιο του Καρκίνου που προηγείται του Λέοντα) και μία μέρα στο θυμό της το κλώτσησε και το πέταξε στη γη. Το άγριο αυτό λιοντάρι, κατασπάραζε ζώα κι ανθρώπους στη Νεμέα.  Ο Ηρακλής το βρήκε στη σπηλιά του που είχε δύο εξόδους. Έφραξε τη μία και του επετέθη από την άλλη. Λέγεται πως το δέρμα του ήταν αδιαπέραστο από όλα τα όπλα.  Έτσι αφού ο Μαθητής – Ηρακλής διαπίστωσε πως ούτε το σπαθί του, ούτε το ρόπαλο έφεραν κάποιο αποτέλεσμα, πολέμησε το θηρίο με γυμνά χέρια και τελικά κατάφερε να το πνίξει.

Ο συμβολισμός σ΄ αυτήν την περιπέτεια του Ηρακλή, αφορά τη πάλη του ανθρώπου με τον εγωισμό του, την υπερηφάνεια, την ατομικότητα. Θεωρώντας πως είναι αυτάρκης, γίνεται επιθετικός και επιδιώκει την απόλυτη κυριαρχία πάνω στους άλλους.  Υπερτονίζει ό,τι τον αφορά προσωπικά.  Είναι επόμενο, κάτω από μία τέτοια συμπεριφορά, να υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες όχι μόνο για την κοινωνία, αλλά και για τον ίδιον.

Ο Ηρακλής υπέταξε το λιοντάρι μέσα στη σπηλιά.  Υπάρχει μία αντιστοιχία με τους φυσικούς μας αδένες στην αστρολογία και στο σημείο αυτό του ζωδιακού, ερχόμαστε να σκεφθούμε την επίφυση και την υπόφυση. Ο Ηρακλής κλείνει το ένα άνοιγμα, για να νικήσει την απειλή.  Στο σώμα, η επίφυση αφορά τον κριτικό νου, ενώ η υπόφυση τις συγκινήσεις μας.  Ο ήρωας φράσσει το άνοιγμα των προσωπικών συγκινήσεων (υπόφυση) που απειλούν την ισορροπία μας, και χωρίς όπλο (πέταξε το ρόπαλο) σε μία πάλη σώμα με σώμα, κέρδισε τη μάχη με το «εγώ» του, όλα τα εγωιστικά κι ατομιστικά ένστικτα. 

Αφού έπνιξε το Λιοντάρι, ο Ηρακλής αφαιρεί το δέρμα του με τα νύχια του ίδιου του θηρίου, μιας κι όπως είπαμε ήταν αδιαπέραστο σε όπλα κι εργαλεία.  Κατόπιν φορά τη διάσημη αυτή Λεοντή επάνω του και δεν την αποχωρίζεται ποτέ πια σε όλα τα επόμενα κατορθώματά του.  Η Λεοντή είναι η προστασία του και συνάμα το κλειδί που θα του επιτρέψει να οδεύσει προς την επόμενη δοκιμασία.

Το πρώτο καθήκον του Μαθητή είναι η Κάθαρση, ο αφανισμός του εγωισμού!  Μόνον έτσι αποκτά μια δυνατή βάση για τα γυμνάσια που θα ακολουθήσουν.  Περιβεβλημένος τη Λεοντή, ο Μαθητής – Ηρακλής είναι πλέον ένας καινούριος άνθρωπος…  

Ο άθλος αυτός αντιστοιχεί στο ζώδιο του Λέοντα.  Είναι ενδιαφέρον ότι οι άθλοι δεν ξεκινούν απ’ τον «Κριό», που είναι το πρώτο ζώδιο του κύκλου.  Η αιτία του συμβολισμού αυτού θα πρέπει να αναζητηθεί στο ότι το ημερολόγιο των αρχαίων Ελλήνων ήταν πολύ διαφορετικό, αλλά ας μην επεκταθούμε τώρα σ’ αυτό…

Άθλος 2ος  : ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

Η Λερναία Ύδρα ήταν μυθικό όν με εννέα κεφάλια το οποίο σκότωσε ο Ηρακλής στον δεύτερο από τους άθλους του.  Καρπός της Έχιδνας και του Τυφώνα, ήταν αθάνατη.  Μόλις ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, έβγαιναν δύο.  Μόνο καίγοντάς τα με φωτιά, με την βοήθεια του ανιψιού του Ιολάου, κατάφερε να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό τους.  Μάλιστα το τελευταίο, το κεντρικό και αθάνατο, το έκοψε και το έθαψε στη γη για να μη ζωντανέψει ξανά.  Από το αίμα της Λερναίας Ύδρας, ο Ηρακλής έκανε τα βέλη του δηλητηριώδη.  Από το δηλητήριο αυτό δεν γλύτωσε ούτε ο ίδιος, ούτε και ο Κένταυρος Χείρωνας.

Εδώ έχει μεγάλη συμβολική σημασία το θάψιμο του κεφαλιού στη Γη.  Η γείωση, σώζει τον αναζητητή από πολλές δυσκολίες.  Επίσης η φωτιά, όταν μάθουμε να την χειριζόμαστε, είναι άριστος σύμμαχος.  Ας καθαρθεί δια των φλογών, ακούμε στη μύηση του 1ου Βαθμού…

Άθλος 3ος  : Ο ΚΑΠΡΟΣ ΤΟΥ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ

Στον Ερύμανθο είχε χαρίσει η Θεά Άρτεμις έναν τεράστιο αγριόχοιρο. Από εκεί εφορμούσε σε ολόκληρη την περιοχή, όπου τρομοκρατούσε και κατάστρεφε τα σπαρτά των χωρικών, ενώ με τους χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του.  Ο Ευρυσθέας ανέθεσε στον Ηρακλή να πιάσει τον κάπρο και να τον φέρει ζωντανό στο Άργος.   Ο ήρωας όμως, προτού βγει για κυνήγι, πέρασε από τον φίλο τους Κένταυρο Φόλο για να πάρει πληροφορίες για το άγριο ζώο. Έπρεπε να έχει επιδεξιότητα, ώστε να μην το σκοτώσει, γιατί ο άθλος του δεν θα εκτελείτο, αλλά ούτε και να το πλησιάσει από μπροστά γιατί θα τον ξέσκιζε με τα άγρια δόντια του. Έπρεπε λοιπόν να το προσεγγίσει κρυφά από τα πλάγια και να το δέσει.

Έτσι ο Ηρακλής, πέτυχε με ένα τέχνασμά του να οδηγήσει το ζώο στο Φαράγγι της Φολόης στο γεφύρι του Μπερή που είχε φράξει με δίχτυ και να το συλλάβει ζωντανό.

Ο Κάπρος συνδέεται με τη σεξουαλικότητα.  Όπως και σε άλλους άθλους του Ήρωα έχει σημασία να μην σκοτώσει ο αναζητητής τον αντίπαλο.  Κι αυτό γιατί πολύ συχνά αντίπαλος δεν είναι παρά ένα κομμάτι του εαυτού μας.  Είναι λοιπόν απαραίτητα τα τεχνάσματα – κι εδώ είναι που χρειάζεται ο Διδάσκαλος – ώστε να τιθασεύσουμε κι όχι να καταστρέψουμε τη ζωτική μας δύναμη!  

Άθλος 4ος  : ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΛΑΦΙ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ

Ο Ηρακλής έπρεπε να συλλάβει και να πάει στον Ευρυσθέα το ιερό ελάφι της θεάς Αρτέμιδος, με τα χρυσά κέρατα.  Ήταν ένα τόλμημα, γιατί απαγορευόταν να αγγίξει κάποιος το ελάφι αυτό.  Όταν η Άρτεμις παρουσιάστηκε μπροστά του, της μίλησε ευγενικά και της υποσχέθηκε να το επιστρέψει σώο κι αβλαβές στα δάση της. Η θεά δέχθηκε…

Η Άρτεμις είναι θεά σεληνιακή, άρα έχει σχέση με τον Καρκίνο.  Τα χρυσά κέρατα συμβολίζουν την ανώτερη γνώση.  Το ελάφι είναι λοιπόν η διάνοια. Καθώς το συγκεκριμένο ζώδιο είναι γεμάτο ευαισθησίες, μιλά για προστασία και φροντίδα, συναίσθημα και στοργή, ο Ηρακλής μαθαίνει να λειτουργεί χωρίς τη μυϊκή του δύναμη, αλλά με διακριτικότητα, ώστε να μη θίξει την ευαισθησία της θεάς.  Εδώ η ψυχή έρχεται σε επαφή με την διαίσθηση.

Στο ζώδιο αυτό συμπληρώνεται η πρώτη τετράδα των άθλων, το προπαρασκευαστικό στάδιο. Ο Καρκίνος είναι η πύλη της φυσικής ενσάρκωσης, ωστόσο, εδώ εμφανίζεται κι η χρήση της διάνοιας σε σχέση με τη διαίσθηση, την ενόραση με στόχο την κατανόηση.

Άθλος 5ος  :  Η ΚΟΠΡΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΑ

Η Κόπρος του Αυγεία ήταν η κοπριά που είχε συγκεντρωθεί στους τεράστιους στάβλους του βασιλιά της Ήλιδος Αυγεία με τις 3.000 βόδια, οι οποίοι δεν είχαν καθαρισθεί επί πολλά έτη. Το καθάρισμα αυτών των στάβλων από όλη την κοπριά μέσα σε μία μόνο ημέρα ήταν ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή.

Ο Ηρακλής καθάρισε την κοπριά σκάβοντας δύο χαντάκια στα θεμέλια των στάβλων και στρέφοντας μέσα από αυτά τα νερά του Πηνειού και του Αλφειού προς τους στάβλους. Τα νερά των δύο αυτών ποταμών παρέσυραν όλη την κοπριά.

Ας καθαρθεί δια του Ύδατος! Αναφωνεί ο 1ος Επόπτης στη μύηση του Μαθητού.  Η πράξη της καθάρσεως είναι παρούσα σε πολλούς άθλους του Μαθητή – Ηρακλή.  Είναι ένα τόσο δύσκολο έργο που δεν ολοκληρώνεται εύκολα, πρέπει να επανέλθουμε σ’ αυτό ξανά και ξανά… Επίσης είναι σημαντικό ότι ο Ήρωας δεν παίρνει το φτυάρι να καθαρίσει μόνος του την κόπρο… Επιστρατεύει μια στοιχειακή δύναμη ανώτερη απ’ αυτόν για να επιτευχθεί ο καθαρμός.

Άθλος 6ος  :  ΟΙ ΣΤΥΜΦΑΛΙΔΕΣ ΟΡΝΙΘΕΣ 

Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, ήταν ανθρωποφάγα πουλιά με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, των οποίων η εξόντωση ήταν ο έκτος άθλος του Ηρακλή.  Ο Ήρωας δεν γνώριζε πώς να τις κάνει να βγουν από την πυκνή βλάστηση της λίμνης, αλλά η θεά Αθηνά του έδωσε κρόταλα από χαλκό σφυρηλατημένα στο εργαστήρι του Ηφαίστου, τα οποία κροτάλισε ο ήρωας από ένα ύψωμα δίπλα στη λίμνη.  Με τον τρόπο αυτό τα πουλιά ξεσηκώθηκαν τρομαγμένα και ο Ηρακλής τα πέτυχε στον αέρα με τα βέλη του.

Ας θυμηθούμε εδώ τις Χειροκρουσίες των τεκτονικών βαθμών.  Ο κραδασμός που δημιουργείται, βοηθά φαίνεται να «ξετρυπώσει» ο Μαθητής τις άγριες όρνιθες που επιμελώς κρύβονται στο νου του.  Μ’ άλλα λόγια το έργο του Μαθητή –Ηρακλή σ’ αυτό το σκαλοπάτι ήταν να εξουδετερώσει τις ατίθασες και παρορμητικές σκέψεις, που καταδυναστεύουν το Είναι μας…

Άθλος 7ος  : Ο ΑΓΡΙΟΣ ΤΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ο μύθος λέει για ένα πανέμορφο και δυνατό ταύρο που χάρισε ο θεός Ποσειδώνας στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, με σκοπό να τον θυσιάσει για χάρη του. Ο ταύρος αυτός γεννήθηκε από τον αφρό της θάλασσας, εκεί όπου γεννήθηκε κι η θεά Αφροδίτη, κυβερνήτης του ζωδίου του Ταύρου. Όμως ο Μίνωας θαύμαζε τον ταύρο και δεν μπορούσε να τον θυσιάσει. Το άφησε, λοιπόν, ελεύθερο στο νησί. Ο Μίνωας, ας θυμηθούμε, είχε τον Λαβύρινθο και τον Μινώταυρο. Εκεί που χάνονταν κάθε χρόνο νέοι, βορά του θηρίου. Ο Λαβύρινθος συμβολίζει μεταξύ άλλων την πλάνη, κι αυτό είναι σαφές από τη σύνδεσή του με τον ταύρο του Ποσειδώνα. 

Ο Ηρακλής διατάχθηκε να συλλάβει τον ταύρο και να τον φέρει στη στεριά.  Αφού τον κυνήγησε σ’ όλο το νησί, κατόρθωσε να τον καβαλικέψει και διέσχισε μαζί του τα νερά της θάλασσας, φέρνοντας το ζώο στην στεριά.  Λέγεται, μάλιστα, πως τον οδήγησε σε μία πύλη με τρεις Κύκλωπες, οι οποίοι ονομάζονταν Βρόντος (βροντή),  Στερώπις (αστραπή) και Άργος (η στροβιλιζόμενη ενέργεια).

Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα αυτού του άθλου; Όταν ο αναζητητής της γνώσης τιθασεύσει τις παρορμητικές του σκέψεις, έρχεται η σειρά της επιθυμίας και της πλάνης.  Ο μύθος αναφέρεται στην κοσμική ευαισθησία και τη δύναμη της επιθυμίας που μας κυβερνά.  Ο Μίνωας αγάπησε τον ταύρο και δεν άκουσε την εντολή του θεού που του προσέφερε το δώρο για να το κάνει θυσία.  Το κράτησε.  Γοητεύτηκε και η γοητεία έφερε την καταστροφή.  Ο Ηρακλής καλείται να απαλλαγεί από την πλάνη της επιθυμίας, σε συναισθηματικό αλλά και σε φυσικό επίπεδο.  Αυτή η επιθυμία δεν πρέπει να καταπιεστεί, αλλά να ελεγχθεί και να χρησιμοποιηθεί σωστά. Βλέπουμε τον Ηρακλή να διασχίζει τη θάλασσα των συναισθημάτων και της γοητείας και να φέρνει τον ταύρο σε στέρεο έδαφος.  Τον οδηγεί στους Κύκλωπες, τους μυημένους που βλέπουν με το τρίτο μάτι, δηλαδή στην ψυχή με τις τρεις εκδηλώσεις της, που αστράφτει, δονείται, καθώς η ενέργειά της στροβιλίζεται προς την ανοδική της πορεία.

Άθλος 8ος  : ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΔΙΟΜΗΔΗ

Ο μύθος λέει πως ο Ηρακλής διετάχθη να συλλάβει τα ανθρωποφάγα άλογα του βασιλιά Διομήδη, ο οποίος ήταν σκληρός άνθρωπος κι έριχνε βορά στα φοβερά άλογα κάθε ξένο.  Ο Ηρακλής πήρε μαζί του σ’ αυτό το ξεκίνημα τον φίλο του Άβδηρο, και μετά από προσπάθειες, κατόρθωσε να συλλάβει τα άλογα.  Σίγουρος για την επιτυχία του, τα έδωσε στον Άβδηρο να τα οδηγήσει στον Διομήδη, αλλά ο Άβδηρος δεν είχε τις ικανότητες του Ηρακλή, τα άλογα αφήνιασαν και τον σκότωσαν. Ο Ηρακλής αναγκάστηκε να τα κυνηγήσει ξανά και να τα συλλάβει.  Τέλος τα άλογα σκοτώνουν τον ίδιο τον αφέντη τους, τον Διομήδη.

Ο μύθος αυτός έχει πολλά στοιχεία που μας οδηγούν να τον κατατάξουμε στο ζώδιο του Κριού.  Ο Διομήδης ήταν γιος του θεού Άρη.  Παρουσιάζεται σαν ένας αιμοχαρής άνθρωπος. Το άλογο στη συμβολική γλώσσα είναι η διανοητική δραστηριότητα.  Ο Άρης είναι ο εξωτερικός κυβερνήτης του Κριού, αλλά παράλληλα, έχουμε σ’ αυτό το ζώδιο εσωτερικό κυβερνήτη τον Ερμή.

Ο αναζητητής της γνώσης, στο ξεκίνημά του (Κριός), πρέπει να συλλάβει και να δαμάσει τις βίαιες, σκληρές, άπονες και πολεμοχαρείς σκέψεις του. Ακόμη, πρέπει να περιορίσει την απότομη και σκληρή έκφραση και ομιλία προς τους άλλους.  Πολλές φορές, οι λέξεις μας αρκούν για να ματώσουν την ψυχή των συνανθρώπων μας.  Αυτές τις ενστικτώδεις παρορμήσεις, πρέπει να τις αναγνωρίσουμε και να τις τιθασεύσουμε. 

Ο Ηρακλής που συλλαμβάνει τα άλογα αλλά τα δίνει στον Άβδηρο να τα πάει στον Διομήδη, είναι η επιπολαιότητα και η βιασύνη μέσα στο ζώδιο του Κριού, να θεωρήσει πως ένας άθλος ολοκληρώθηκε.  Η ίδια η ψυχή (Ηρακλής) δεν αναλαμβάνει να οδηγήσει τα άλογα στον τελικό προορισμό, αλλά τα εμπιστεύεται στη προσωπικότητα (Άβδηρος), υπερεκτιμώντας την κατάσταση.

Το μάθημα έρχεται με πιο σκληρό τρόπο, καθώς η προσωπικότητα δεν είναι έτοιμη να αντισταθεί στις αδηφάγες σκέψεις κι η ψυχή προσπαθεί και πάλι για να πετύχει το στόχο της.  Τελικά σκοτώνεται αυτός που αφεντεύει τις ιδιοτελείς σκέψεις και τα άπονα λόγια, από τα ίδια τα δημιουργήματά του, με τον θάνατο του Διομήδη

Άθλος 9ος  : Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ

Η Ιππολύτη  ήταν βασίλισσα των Αμαζόνων.  Η ζώνη της είχε δοθεί ως δώρο από τον Άρη και αποτελούσε έμβλημα Εξουσίας.  Ο Ήρωας μετέβη στη χώρα των Αμαζόνων όπου έλαβε χώρα μια αιματηρή μάχη, η οποία οδήγησε στο θάνατο πολλές από αυτές.  Ο Ηρακλής νίκησε και άρπαξε τη Ζώνη που αναζητούσε.

Στον άθλο αυτό, ας συνδυάσουμε τη ζώνη, το περίζωμα και τις Εξουσίες κι ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του…

Άθλος 10ος  : ΤΑ ΒΟΔΙΑ ΤΟΥ ΓΗΡΥΟΝΗ

Τα βόδια του Γηρυόνη ήταν στην ελληνική μυθολογία όντα, τα οποία άνηκαν στο Γηρυόνη τον τερατόμορφο γιο του Ποσειδώνα.  Ο Ηρακλής αφού σκότωσε με το ρόπαλο τους φύλακες των βοδιών, τόξευσε και τον ίδιο το Γηρυόνη και αιχμαλώτισε τελικά τα βόδια του.

Ο άθλος αυτός θα πρέπει μάλλον να συνδυαστεί με τον 7ο άθλο που αφορά στον άγριο Ταύρο της Κρήτης.  

Άθλος 11ος  : ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΗΛΑ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ

Ο Ηρακλής σ’ αυτόν τον άθλο πήρε την εντολή να βρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.  Η αναζήτηση τον οδηγεί μακριά πια και δεν ξέρει πού βρίσκονται αυτά τα μήλα.  Συνάντησε τον Νηρέα, «τον σοφό των θαλασσών» ένα δάσκαλο σοφό αλλά ασαφή στα λόγια του.  Έπαιρνε πολλές μορφές και δεν απαντούσε ευθέως. Κάποια στιγμή από τα λεγόμενα του Νηρέα, καταλαβαίνει πως πρέπει να πάει νότια.  Στο δρόμο του νίκησε τον γίγαντα Ανταίο (γιο του Ποσειδώνα και της Γαίας) και συνάντησε τον Βούσιρη (γιο του Ποσειδώνα και μίας θνητής).  Ο Βούσιρης θεωρούσε πως ήταν δάσκαλος, έπεισε τον Ηρακλή, τον παρέσυρε και ήθελε να τον θυσιάσει.  Ο Ηρακλής κατόρθωσε να καταλάβει τι συνέβαινε και ξέφυγε.  Μετά συναντά τον Προμηθέα δεσμώτη στο βράχο και τον λυπάται.  Τον βοηθά κι εκείνος του εξηγεί πώς να βρει και να πάρει τα χρυσά μήλα.  Βρίσκει τον Άτλαντα που κρατά το βάρος του κόσμου στις πλάτες του και παίρνει τη θέση του. 

Ο Άτλας πήγε κατευθείαν στις Εσπερίδες και τους είπε να του δώσουν τα χρυσά μήλα.  Πρώτα, όμως, έπρεπε να εξουδετερωθεί ο Λάδωνας, το ακοίμητο φίδι-φύλακας των δέντρων. Οι Εσπερίδες κατασκεύασαν τότε ένα γλυκό ποτό στο οποίο έριξαν υπνωτικά βότανα. Μόλις ο Λάδωνας το ήπιε, έπεσε σε βαθύ ύπνο. Έτσι ο Άτλαντας πήρε τα μήλα. Ο Τιτάνας σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να φορτώσει σε άλλον τα βάρη του ουρανού.  Είπε, λοιπόν, στον Ηρακλή να κρατήσει ακόμα λίγο τα βάρη του μέχρις ότου εκείνος πάει τα μήλα στον Ευρυσθέα και επιστρέψει. Ο Ηρακλής συγκράτησε το θυμό του και επιστράτευσε την πονηριά του.  Έκανε πως δέχεται, αλλά παρακάλεσε τον Άτλαντα, επειδή το βάρος του είχε κόψει τις πλάτες, να τον βοηθήσει να βάλει μια κουλούρα στις κολόνες του ουρανού, ώστε να μην ενοχλείται.  Πράγματι, ο Άτλας άφησε κάτω τα μήλα και κράτησε τον ουρανό για να διευκολυνθεί ο Ηρακλής. Ο ήρωας όμως του έδωσε μια και τον έσπρωξε κάτω από τον ουρανό και αυτός ξεγλίστρησε και έφυγε

Ο άθλος αυτός είναι ο πιο περιπετειώδης. Στο ζώδιο των Διδύμων έχουμε τα ταξίδια και τη διαρκή μετακίνηση με σκοπό τη γνώση. 

Το μήλο είναι σύμβολο που βρίσκουμε και στη Παλαιά Διαθήκη, στο κήπο της Εδέμ, όπου κοντά του βρίσκεται ένα φίδι και στο Δέντρο αυτό είναι η γνώση του καλού και του κακού.

Είναι η αρχή της γνώσης πάνω στη δυαδικότητα των πραγμάτων, στο διπλό ζώδιο των Διδύμων, όπου όλα έχουν τις δύο όψεις, καλό και κακό, μικρό και μεγάλο, είναι η αναγνώριση της έλξης των αντιθέτων.

Στον άθλο τα χρυσά μήλα είναι πολλά, σύμβολο της πολυπλοκότητας, της πολλαπλότητας, της σύνθεσης και των πολλών γνώσεων που αποκτούν όσοι τρέφονται με το Δέντρο της Ζωής.  Στην αναζήτηση αυτή υπάρχει πάντα το στοιχείο της πλάνης και της ασάφειας. 

Ο πρώτος δάσκαλος, ο Νηρέας, έχει Ποσειδώνια στοιχεία (οι Δίδυμοι τετραγωνίζουν τους Ιχθείς), αλλά με την έννοια της άπιαστης σοφίας, την οποία ο Ηρακλής δεν κατανοεί. Γι’ αυτό και κάνει λάθος και πάει νότια.  Στη συμβολική γλώσσα, η νότια πορεία, σημαίνει οπισθοδρόμηση.  Παλεύει με τον γίγαντα Ανταίο, επίσης Ιχθυακό, καθώς είναι γιος του Ποσειδώνα και μίας θνητής, μία πλάνη λοιπόν και συναντά τη βασική δυσκολία, τον ψευδό-δάσκαλο Βούσιρη, που επιδιώκει να τον πλανέψει και να τον θυσιάσει για δικό του όφελος. 

Ο αναζητητής είναι δυνατόν να βρεθεί σε λανθασμένο χώρο γνώσης, κι ο δάσκαλος να μην είναι ο σωστός.  Αυτό, ακόμη κι αν γλιτώσει, όπως ο Ηρακλής, τον καθυστερεί. 

Τέλος εμφανίζεται η φιλευσπλαχνία, με τη βοήθεια που παρέχει στον Προμηθέα, αλλά και στον δάσκαλό του Χείρωνα, που πλήγωσε άθελά του. Ο Προμηθέας, είναι αυτός που τρώγεται από τους γύπες των τύψεων, γιατί μετέδωσε τη γνώση σε αμύητους και αυτή σπαταλήθηκε ή κακοποιήθηκε.  Ο Ηρακλής διώχνει την ιδιοτέλεια, τον προσωπικό του στόχο και προσφέρεται να βοηθήσει τους πάσχοντες, Προμηθέα, αλλά και Χείρωνα.  Ο Προμηθέας, τον ανταμείβει για τη πράξη του και τον συμβουλεύει πώς να βρει τα μήλα, δηλαδή πώς να προσεγγίσει τη γνώση χωρίς κίνδυνο.

Όταν παίρνει τον κόσμο στους ώμους του, είναι μία συμβολική κίνηση, μία προσωπική θυσία πάλι, καθώς σηκώνει το βάρος της ανθρωπότητας κι αυτό τον οδηγεί στην ανταμοιβή των χρυσών μήλων.

Ο Δράκος που φύλαγε το δέντρο της γνώσης είναι αυτός που μπορεί να μας πλανέψει, όπως συνέβη με τον Αδάμ και την Εύα.  Οι τρεις Παρθένες όμως που δίνουν τα μήλα, ονομάζονται Νοημοσύνη, Αγάπη και Σοφία.  Αν δούμε τους δεκανούς των Διδύμων, είναι αντίστοιχες του Ερμή, της Αφροδίτης και του Κρόνου.

Στο τέλος για να ολοκληρώσει την αποστολή του ο Μαθητής – Ηρακλής πρέπει να επιστρατεύσει κι όλη του την πονηριά.  Αυτό μας ξενίζει λίγο, αλλά ίσως θα έπρεπε να θυμηθούμε το παλιό ρητό που λέει: «Αν ο Μαθητής χρειαστεί να κλέψει την Γνώση, θα την κλέψει!»

Ο άθλος αυτός λοιπόν σημειώνει τις πλάνες και τους ψεύτικους δασκάλους, αλλά και τη λεπτότητα της προσέγγισης της γνώσης, καθώς και την ανιδιοτελή προσφορά υπηρεσίας προς την ανθρωπότητα. 

Άθλος 12ος  :  ΚΕΡΒΕΡΟΣ

Στην Ελληνική μυθολογία, ο Κέρβερος αντιπροσωπεύει τον φύλακα του Άδη και έχει συνήθως την μορφή ενός σκύλου με τρία κεφάλια.  Σύμφωνα με τον Αισχύλο, γεννήθηκε από την ένωση δυο τεράτων, του Γίγαντα Τυφώνα και της Έχιδνας. Η παρουσία του εξασφαλίζει την παραμονή των νεκρών στον Κάτω Κόσμο αλλά και την αδυναμία των ζωντανών να εισέλθουν σε αυτόν.  Ο Ηρακλής, χρησιμοποιώντας μόνο τη δύναμη των χεριών του, αιχμαλώτισε και μετέφερε τον Κέρβερο στον επάνω κόσμο.  

Η ερμηνεία αυτού του άθλου είναι μάλλον προφανής.  Ο Μαθητής – Ηρακλής ολοκλήρωσε τη μυητική του πορεία με το τελευταίο και μέγιστο κατόρθωμα: τη νίκη επί αυτού του ίδιου του Θανάτου!  «Θανάτω, θάνατον πατήσας…»  Εισήλθε οικιοθελώς στο βασίλειο του Άδου κι επέστρεψε έχοντας νικήσει κι απαγάγει το φύλακα της πύλης, καταλύοντας έτσι την εξουσία του!

***

Μετά την ολοκλήρωση της Μαθητείας, ο Ήρωας – Ηρακλής έζησε την υπόλοιπη ζωή του αντιμετωπίζοντας συνεχώς νέες προκλήσεις.  Οι δοκιμασίες δεν σταματούν ποτέ…  Το τελευταίο κατόρθωμά του ήταν ο φόνος του Κενταύρου Νέσσου, που προσπάθησε να κλέψει τη γυναίκα του ήρωα, την όμορφη Δηιάνειρα.

Τη στιγμή που ο Νέσσος πέθαινε από τα δηλητηριασμένα βέλη του Ηρακλή εκμυστηρεύθηκε στη Δηιάνειρα ότι ο σύζυγός της δεν την αγαπούσε πια και ότι για να ξανακερδίσει την αγάπη του, έπρεπε να του δώσει να φορέσει ένα χιτώνα, αφού τον βουτήξει πρώτα μέσα στο αίμα του νεκρού κενταύρου.

Η Δηιάνειρα, που δεν ήξερε ότι το αίμα του Νέσσου ήταν δηλητηριασμένο από τα βέλη, έδωσε το χιτώνα στον ήρωα.  Οι πόνοι του Ηρακλή ήταν τόσο φριχτοί, ώστε τρελάθηκε και, ανάβοντας φωτιά πάνω στην κορφή του βουνού Οίτη, κάηκε ζωντανός.  Ακόμα και σήμερα, η υψηλότερη κορυφή αυτού του βουνού ονομάζεται Πυρά.

Μετά το θάνατό του ο Ηρακλής απο-θεώθηκε.  Ο Δίας τον πήρε στον Όλυμπο και τον πάντρεψε με τη θεά της νιότης, την Ήβη.  Παρ’ ότι τα αρχαία κείμενα δεν συνεχίζουν τη διήγηση από κει και πέρα, είμαι σίγουρος ότι ένας νέος κύκλος αγώνων άνοιξε για τον Ήρωα.   Ο Θεός – Ηρακλής φόρεσε εκ νέου ένα καινούριο Λευκό Περίζωμα, ανέλαβε τα Όπλα – Εργαλεία του και ρίχτηκε χωρίς δισταγμό στη μάχη για το Μεγάλο Έργο…

Ανεγνώσθη σε κανονικές εργασίες Α' βαθμού το Σεπτέμβριο του 2008